Είναι η περίοδος των ανασκοπήσεων. Η περίοδος που αναμοχλεύεις τον χρόνο για να δεις τι πήγε καλά και τι όχι.
Στην αγγλική Telegraph είπαν να γυρίσουν το ρολόι ακόμα πιο πίσω και να σκαλίσουν τα πέτρινα χρόνια της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.
Την εποχή μετά την απόσυρση του Σερ Άλεξ Φέργκιουσον η βαριά σκιά του οποίου θαρρεί κανείς πνίγει κάθε πρόσωπο που δουλεύει για τους κόκκινους διαβόλους και μαζί ολόκληρο τον οργανισμό.
Οι Άγγλοι κάθισαν και βρήκαν μία-μία όλες τις μεταγραφικές προσθήκες (συμπεριλαμβανομένων δανεικών και ελεύθερων) από εκείνο το καλοκαίρι του 2013.
Τις βρήκαν 71. Η μία πιο αποτυχημένη από την άλλη.
Κόστισαν συνολικά πάνω από δύο δισεκατομμύρια λίρες (!), το αποτέλεσμα ήταν ένα ολοστρόγγυλο μηδενικό στο πηλίκο.
Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ σε αυτά τα 12 χρόνια σχεδόν ποτέ δεν κατάφερε να διεκδικήσει ένα πρωτάθλημα, ούτε το τωρινό της ρόστερ μοιάζει να είναι πρωταθληματικό.
Η Telegraph κατέταξε τις μεταγραφές από την χειρότερη, ως την λιγότερο κακή και το πόρισμα ήταν σοκαριστικό. Μόνο 11 κινήσεις μπορούσαν να χαρακτηριστούν πετυχημένες, ελάχιστες κατάφεραν να βγάλουν ποδοσφαιρική ή αγωνιστική υπεραξία.
Κι όλα αυτά αφορούν την πλουσιότερη ομάδα στον κόσμο, αυτή που μπορούσε να αγοράσει όποιον παίκτη στον κόσμο ήθελε.
Ένα καλοκαίρι πριν την απόσυρση του Σερ Άλεξ, ο Γιάννης Αλαφούζος ιδρύει την "Παναθηναϊκή Συμμαχία" και πολύ γρήγορα στις 18 Ιουλίου του 2012 αποκτά το πλειοψηφικό πακέτο μετοχών του Παναθηναϊκού.
Μετά από 13 χρόνια, έχει κι αυτός όσα πρωταθλήματα πήρε και η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στην μετά-Σερ Άλεξ εποχή. Κανένα.
Το πιο σοκαριστικό όμως είναι άλλο. Την ώρα που οι «κόκκινοι διάβολοι» έκαναν 71 προσθήκες από το 2013 μέχρι σήμερα, ο Παναθηναϊκός έκανε, ούτε λίγο, ούτε πολύ... 168!
Αν διαιρέσεις αυτές τις 168 μεταγραφές (συμπεριλαμβανομένων ελεύθερων και δανεικών) με τα αυτά τα 13 χρόνια ηγεσίας, προκύπτει πως κάθε χρόνο οι πράσινοι κάνουν κατά μέσο όρο 13 μεταγραφές ανά σεζόν!
Κοινώς, αλλάζουν το μισό τους ρόστερ κάθε χρονιά!
Μία ωμή παραδοχή αποτυχίας. Μία ποδοσφαιρική στρέβλωση.
Δεν ήταν και οι 13 σεζόν το ίδιο. Η εποχή Αλαφούζου στον Παναθηναϊκό, ουσιαστικά διαιρείται σε υπο-περιόδους με πολύ διαφορετικά χαρακτηριστικά.
Είναι άλλη η εποχή λιτότητας των πρώτων ετών και άλλη η πρώτη περίοδος... νεοπλουτισμού με τον Αντρέα Στραματσόνι στο τιμόνι.
Είναι άλλη η εποχή της τραβηγμένης πρίζας και της εποχής Βέμερ και άλλη η τελευταία τριετία, όπου οι πράσινοι έχουν κάνει 21 μεταγραφές που η καθεμία κόστισε τουλάχιστον ένα εκατομμύριο ευρώ!
Μετά από 168 μεταγραφές, ο Παναθηναϊκός είναι περίπου στο σημείο... μηδέν. Η κυρίαρχη τάση είναι πως πρέπει να ξηλωθεί όλο το υπάρχον ρόστερ και να γίνουν... μεταγραφές!
Μόνο, που όπως αποδείχθηκε, οι μεταγραφές από μόνες τους δεν αποτελούν πανάκεια. Ακόμα κι αν είναι πανάκριβες.
Σε όλα αυτά τα 13 χρόνια της εποχής Αλαφούζου, οι πράσινοι έχουν κάνει μικρά και μεγάλα λάθη. Ο μεγαλομέτοχος της πράσινης ΠΑΕ έχει παραδεχθεί ότι κατά καιρούς εμπιστεύτηκε τυφλά ανθρώπους που πήγαν να οδηγήσουν το καράβι στα βράχια.
Τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί όμως με το καλοκαίρι της ευμάρειας του 2024. Τότε που ο Παναθηναϊκός έκανε με διαφορά λίγων ημερών τις δύο πιο ακριβές μεταγραφές της ποδοσφαιρικής του ιστορίας με τον Γιάννη Αλαφούζο στο τιμόνι.
Η... μικρή λεπτομέρεια πως ο Τετέ και ο Φακούντο Πελίστρι έπαιζαν ουσιαστικά ακριβώς στην ίδια θέση, δεν κρίθηκε σκόπιμο να εξεταστεί.
Η κατασπατάληση των πράσινων πόρων που οφείλεται στην λανθασμένη αξιολόγηση δεν είναι κάτι νέο, αλλά ένας κοινός τόπος. Διαβάζοντας το πράσινο ρεπορτάζ, βλέπει κανείς την σχεδόν μάταιη προσπάθεια να λυθούν υπερκοστολημένα συμβόλαια από παίκτες που έχουν καταντήσει τουρίστες όπως ο Τόνι Βιλένα ή ο Φίλιπ Μαξ.
Σε κάθε, μα κάθε μεταγραφική περίοδο των τελευταίων ετών το μοτίβο είναι ακριβώς το ίδιο. Το μόνο που αλλάζει είναι οι πρωταγωνιστές. Ο Βέρμπιτς, ο Κλάινχαϊσλέρ, ο Τρουιγιέ, ακόμα και ο αλήστου μνήμης Ούφε Μπεκ. Τα παραδείγματα είναι εντελώς ενδεικτικά.
Αν κοιτάξει κανείς και το σημερινό ρόστερ, σχεδόν κανείς παίκτης δεν παίζει στα... λεφτά του. Σχεδόν κανείς δεν θα μπορούσε να βρει ανάλογο συμβόλαιο κάπου αλλού.
Κι αυτού του είδους η παθογένεια πρέπει να γίνει οδηγός για το μέλλον.
Η λαιμαργία για την κατάκτηση ενός πρωταθλήματος έγινε μπούμερανγκ που ουσιαστικά ναρκοθετούσε τις επόμενες χρονιές.
Διότι μερικά καλά συμβόλαια δεν μπορούν να φτιάξουν μία καλή ομάδα, αλλά μερικά άσχημα συμβόλαια μπορούν να καταστρέψουν ακόμα και μία καλή ομάδα.
Είναι κάτι που ο Παναθηναϊκός βιώνει από πρώτο χέρι.
Ο λόγος που σχεδόν διαλύθηκε η πιο πρόσφατη προσπάθεια που έφερε το τριφύλλι ως τα προκριματικά του Champions League και έφερε τις σχεδόν υποχρεωτικές πωλήσεις των Ιωαννίδη, Βαγιαννίδη, Μαξίμοβιτς δεν ήταν παρά οι μεταγραφικές αμαρτίες και οι παράλογες σπατάλες του παρελθόντος, οι αστοχίες και οι υπερκοστολογήσεις.
Αν παρατηρήσει κανείς προσεκτικά αυτές τις 13 σεζόν, υπήρξε ένα παράδοξο. Το αρχιτεκτονικό (αλλά και μαγειρικό) ρητό "less is more" επαληθεύτηκε και στο χορτάρι.
Όσο λιγότερα ξόδευε ο Παναθηναϊκός, όσες λιγότερες κινήσεις έκανε, τόσο πιο συμπαγείς και αποδοτικές ομάδες είχε!
Οι πράσινοι φαίνεται ότι μπαίνουν σε μία νέα εποχή, με εντελώς ανανεωμένο οργανόγραμμα, όπου μεταγραφικό λόγο θα έχουν ο Μιγκέλ Άνχελ Κορόνα, ο Στέφανος Κοτσόλης, ο Φράνκο Μπαλντίνι (σε συμβουλευτικό ρόλο) και φυσικά ο Ράφα Μπενίτεθ.
Βρίσκονται μπροστά σε μία πολύπλοκη και απαιτητική διαδικασία re-building, που μπορεί να έχει επιτυχία μόνο υπό ένα όρο.
Αν υπηρετήσει μία κεντρική ιδέα.
Δίχως μία ολοκληρωμένη μεγάλη εικόνα στο μυαλό, δίχως μία ξεκάθαρη ποδοσφαιρική φιλοσοφία, όσες μεταγραφές κι αν κάνει ο Παναθηναϊκός θα είναι σαν να κυνηγάει την ουρά του.
Μόνο αν οι προσθήκες έχουν συνάφεια, χημεία και σύνδεση μεταξύ τους μπορούν να είναι αποδοτικές.
Μόνο αν οι παίκτες που θα έρθουν, βρίσκονται στην ίδια σελίδα του βιβλίου θα υπάρχει ελπίδα για να δημιουργηθεί ένα συμπαγές γκρουπ.
Κι εδώ έρχεται ο καθοριστικός ρόλος του Ράφα Μπενίτεθ.
Ο κύριος λόγος που ο Ισπανός έγινε ο πιο ακριβοπληρωμένος προπονητής στην Ελλάδα είναι διότι κρίθηκε ότι είναι ικανός να σχεδιάσει από μηδενική βάση την επόμενη ημέρα.
Κρίθηκε πως έχει την εμπειρία, τις γνώσεις, το κύρος, το προπονητικό μέγεθος να οραματιστεί κάτι νέο και να εμπνεύσει.
Ο Γιάννης Αλαφούζος παίζει τα ρέστα του με τον Ισπανό τεχνικό, ο οποίος πρώτιστα, πριν κάνει οποιαδήποτε μεταγραφή, πρέπει να αποφασίσει το πλάνο. Το πλαίσιο. Να οριοθετήσει το στιλ που θέλει να υπηρετήσει. Το ποδόσφαιρο που θέλει να παίξει. Το μοντέλο που θέλει να ακολουθήσει.
Δίχως όλα αυτά, δεν έχει καμία σημασία αν ο Τετέ θα πωληθεί τελική στην Γκρέμιο και πόσο, ούτε ποιος θα έρθει στην θέση του.
Οι 168 μεταγραφές, πολύ σύντομα θα γίνουν 200 και τα ερωτήματα θα είναι περισσότερα από τις απαντήσεις.
Μετά από 12 χρόνια η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ψάχνει μάταια έναν ισοϋψή του Σερ Άλεξ.
Κι ο Παναθηναϊκός ελπίζει ότι στο πρόσωπο του Ράφα Μπενίτεθ θα βρει τον δικό του Σερ Άλεξ...
ΟΙ ΜΕΤΑΓΡΑΦΕΣ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΑΛΑΦΟΥΖΟΥ ΑΝΑ ΣΕΖΟΝ
2012/13: Θανάσης Ντίνας, Ιμπραχίμ Σισοκό, Παναγιώτης Σπυρόπουλους, Νίκι Κάιπερ, Κουίνσι Οβούσου-Αμπέγε, Μπρούνο Φορναρόλι, Σέμα Βελάσκες, Πάπε Σο, Γιοχέι Καζιγιάμα, Αντρέ Πίντο, Κώστας Μπαρμπαρούσης, Λουτσιάνα Φιγκερόα, Χοκίν Εσπάρθα.
2013/14: Αμπντούλ Ατζαγκούν, Νίκος Καρέλης, Αντριάν Μπαλμπόα, Βίκτωρ Κλωναρίδης, Ντάνιελ Πράνιτς, Εμίρ Μπαϊράμι, Γιώργος Κουτρουμπής, Μάρκους Μπεργκ, Νάνο, Μλάντεν Πέτριτς, Μεχντί Αμπέντ, Γκόρντον Σίλτενφελντ.
2014/15: Στάθης Ταυλαρίδης, Χρήστος Μπούρμπος, Λουκ Στιλ, Βαλμίρ Μπερίσα, Χάρης Μαυρίας, Ουασίμ Μπούι, Σωτήρης Νίνης.
2015/16: Ολιβιέ Μπουμάλ, Λούκας Βιγιαφάνιες, Ρόμπιν Λοντ, Στέφανος Ευαγγέλου, Ράσμους Τελάντερ, Λούκας Εβαντζελίστα, Γιούρι Μαμούτε, Σεμπαστιάν Λέτο, Νίκος Γιαννακόπουλος, Φάνης Μαυρομάτης, Γενς Βέμερ, Σέρχιο Σάντσεθ, Μάικλ Εσιέν, Νίκος Καλτσάς, Ροντρίγκο Μολέδο, Οδυσσέας Βλαχοδήμος.
2016/17: Βίκτορ Ιμπάρμπο, Δημήτρης Κουρμπέλης, Πολ-Ζοσέ Μποκού, Νίκλας Χουλτ, Λαουτάρο Ρινάλντι, Ουσμάν Κουλιμπαλί, Ιβάν Ιβάνοφ, Κρίστοφερ Σάμπα, Μουμπάρακ Ουακάσο, Νούνο Ρέις, Γκιγέρμο Μολίνς, Βίκτωρ Κλωναρίδης, Κριστιάν Λεντέσμα.
2017/18: Αντρές Τσάβες, Όμρι Άλτμαν, Σωκράτης Διούδης, Μπράιαν Καμπέσας, Γιακούμπα Σιλά, Γιάννης Μυστακίδης, Βαγγέλης Οικονόμου, Δημήτρης Κολοβέτσιος, Εμάνουελ Ινσούα, Φάνης Τζανδάρης, Τάσος Αυλωνίτης, Ματίας Γιόχανσον, Αντονί Μουνιέ, Έργκις Κάτσε, Όσκαρ Χίλιεμαρκ, Λουτσιάνο.
2018/19: Φεντερίκο Μακέντα, Νίκος Βέργος, Αργύρης Καμπετσής, Επαμεινώνδας Παντελάκης, Μαρκ Σιφναίος, Αχιλλέας Πούγγουρας, Παναγιώτης Αρμένακας, Ηλίας Χατζηθεοδωρίδης, Δημοσθένης Χατζάρας.
2019/20: Μπαρτ Σένκεφελντ, Ζοάο Νούνιες, Φάουστο Τιένθα, Χουάν Χοσέ Περέα, Ούφε Μπεκ, Γιοχάν Μολό, Δημήτρης Κολοβός, Καρλίτος, Γιασίν Αγιούμπ, Γκαχιάς Ζαχίντ, Ντόμινικ Νάγκι, Ανουάρ, Κρίστιαν Κονάν.
2020/21: Φώτης Ιωαννίδης, Γιουνούς Σανκαρέ, Γενί Νμπακοτό, Σείχ Νιάς, Αϊτόρ Κανταλαπιέδρα, Φραν Βέλεθ, Σαβιέ, Λούκας Βιγιαφάνιες, Φακούντο Σάντσες, Χουάνκαρ, Αντονίτο, Μαουρίσιο.
2021/22: Σεμπαστιάν Παλάσιος, Γιάννης Κότσιρας, Ζβόνιμιρ Σάρλια, Ρουμπέν Πέρεθ, Ραμόν Πασκάλ Λούντκβιστ, Αλμπέρτο Μπρινιόλι, Μιγιάτ Γκατσίνοβιτς, Ματέους Βιτάλ.
2022/23: Άντραζ Σπόραρ, Ντάνιελ Μαντσίνι, Ένις Τσόκαϊ, Άνταμ Γκνέζντα Τσέριν, Λάζλο Κλάινχαϊσλερ, Αλεξάντερ Γερεμέγεφ, Χόρντουρ Μάγκνουσον, Γιούρι Λοντίγκιν, Κρίστιαν Γκανέα, Μπένγιαμιν Βέρμπιτς, Γιόνας Τορό, Μπερνάρ, Τιμοτέους Πούχατς, Αλέξις Τρουιγιέ.
2023/24: Τόνι Βιλένα, Ουίλιαμ Αράο, Έρικ Πάλμερ-Μπράουν, Τάσος Μπακασέτας, Δημήτρης Λημνιός, Ζέκα, Φίλιπ Μλαντένοβιτς, Φίλιπ Τζούρισιτς, Γιώργος νίκας, Σαμέτ Ακαϊντίν, Μπαρτόλομεϊ Ντραγκόφσκι, Βίκτορ Ούγκο, Τιν Γέντβαϊ.
2024/25: Φακούντο Πελίστρι, Τετέ, Σβέριρ Ίνγκασον, Κάρολ Σβιντέρσκι, Φίλιπ Μαξ, Μανώλης Σιώπης, Αζεντίν Ουναχί, Τζορτζ Μπάλντοκ, Νεμάνια Μαξίμοβιτς, Μιγκέλ Ταβάρες.
2025/26: Σίριλ Ντέσερς, Βισέντε Ταμπόρδα, Πέδρο Τσιριβέγια, Γιώργος Κυριακόπουλος, Μίλος Πάντοβιτς, Αχμέντ Τουμπά, Αλμπάν Λαφόν, Κωνσταντίνος Κότσαρης, Ανάς Ζαρουρί, Ντάβιντε Καλάμπρια, Ρενάτο Σάντσες, Παύλος Παντελίδης, Ανδρέας Τετέη.
