Για τον Γιάννη Αντετοκούνμπο έχουν γραφτεί και έχουν ειπωθεί κυριολεκτικά τα πάντα. Ευχάριστα και δυσάρεστα.
Έχει αποθεωθεί και έχει ισοπεδωθεί, όπως κάθε σπουδαίος αθλητής. Το ποιος είναι, το κρίνει κάθε άνθρωπος. Σίγουρα όμως, ο μέγκασταρ των Μιλγουόκι Μπακς και της Εθνικής Ελλάδας κοιμάται τα βράδια περήφανος γι’ αυτά που έχει καταφέρει, ευτυχισμένος για όσα έχει προσφέρει εντός κι εκτός γηπέδων, χαρούμενος επειδή δεν σταμάτησε ποτέ να προσπαθεί για να είναι η επόμενη ημέρα καλύτερη από την προηγούμενη.
Λίγες ημέρες μετά από την κατάκτηση του χάλκινου μεταλλίου στο EuroBasket 2025 και ελάχιστες πριν επιστρέψει στις ΗΠΑ για τη 13η σεζόν της επαγγελματικής του καριέρας, το παιδί που θέλει απλώς να παίζει μπασκετάκι επισκέφθηκε το SPORT24 για τη μεγαλύτερη συζήτηση της ζωής του. Διότι αυτό που θα διαβάσετε και θα παρακολουθήσετε, σίγουρα δεν ήταν συνέντευξη.
Η ανακούφιση για το μετάλλιο, η σφαλιάρα στον Λαρεντζάκη, οι κουβέντες του Σπανούλη, η ερώτηση στον Σλούκα, η ανταλλαγή του Ντόντσιτς και το μέλλον του στο NBA, οι Μπακς του 2026, η συζήτηση για τον “καλύτερο παίκτη του κόσμου” και το πολύ πιθανό ενδεχόμενο να έρθει σε λίγα χρόνια στην Ευρώπη για να κλείσει εδώ την καριέρα του. Αυτά και πολλά ακόμη, σε μία μοναδική συζήτηση 73 λεπτών που θα δείτε ξανά και ξανά.
Πώς είναι οι ημέρες μετά από την επιτυχία;
Καλά, χαρούμενος είμαι, υγιής είμαι, η οικογένειά μου καλά είναι. Βγήκαμε τρίτοι στην Ευρώπη. Καλά περνάω. Για μένα δεν αλλάζει κάτι. Προσπαθώ και στην ήττα και στην νίκη να είμαι ο ίδιος άνθρωπος. Σίγουρα χάρηκα πάρα πολύ επειδή χάρηκε πάρα πολύς κόσμος κι όταν βγαίνω στο δρόμο, ή όταν βγαίνει η οικογένειά μου στο δρόμο, νιώθω την αγάπη.
Κέβιν Γκαρνέτ τώρα. Όταν μιλάς με τον Κέβιν Γκαρνέτ, νιώθεις ότι μπορείς να τρέξεις μέσα από ένα τοίχο. Είναι απίστευτος. Χακίμ δάσκαλος. Πολύ χαλαρός. Δεν ξέρω πώς ήταν όταν έπαιζε. Ο Κόμπι κι ο Γκαρνέτ όταν τους μίλησα ήταν έντονοι. Ήταν έντονοι γιατί είχαν αποσυρθεί πρόσφατα.
Ο Χακίμ είχε αποσυρθεί είκοσι χρόνια και ήταν λίγο πιο χαλαρός, αλλά δάσκαλος. Ήταν τρομερός και όποτε παίζω στο Χιούστον, πάντα έρχεται και με βλέπει. Μιλάμε ακόμα πολύ για footwork.Ναι, το ήξερα, φυσικά το ήξερα ότι έχουμε την ίδια καταγωγή. Και όχι μόνο την ίδια καταγωγή. Το ίδιο νούμερο. Τα πάντα. Απίστευτο.
Περνάνε από το σπίτι μου και φωνάζουν “Γιαννάρα, μας έκανες περήφανους. Μπράβο” κι όλα αυτά. “Δώσε χαιρετίσματα στη μητέρα σου για τον τρόπο που σε μεγάλωσε“. Δεν αλλάζει κάτι. Γυρνάω σπίτι, τη στιγμή που μπαίνω στην πόρτα, γίνομαι μπαμπάς. Πήγαινω τα παιδιά μου στο σχολείο, τα μαζεύω από το σχολείο, μετά σπίτι, τρώνε και μετά αν μας αφήσει η μαμά, πάμε μια-δυο ώρες και παίζουμε μπάσκετ. Δεν αλλάζει κάτι.
Σίγουρα με το ότι κερδίσαμε, βγήκε ένα βάρος από πάνω μου, γιατί πάντα στην καριέρα μου ήθελα να κάνω μια επιτυχία με την Εθνική και είναι κάτι που μου έλειπε. Το είδες κι εσύ, το είδε κι ο κόσμος, πώς αντέδρασα στο τέλος. Θα έλεγες ότι έκανα three-peat με τους Σικάγο Μπουλς. Για πολλούς, η αντίδραση μου ήταν υπερβολική. Όχι για κόσμο εδώ από την Ελλάδα, αλλά για για κόσμο από την Αμερική.
Δεν μπορούσαν να το καταλάβουν.
Όχι, δεν το καταλαβαίνουν.
Γιατί όμως, ενώ έχουν αρχίσει και παρακολουθούν περισσότερο τα Ευρωμπάσκετ, καταλαβαίνουν περισσότερο την κουλτούρα;
Εμένα αυτό που με πειράζει είναι ότι δεν μπορείς να πεις σε κάποιον τι είναι σημαντικό γι’ αυτόν και τι δεν είναι. Για εμένα το να κερδίσω MVP, μπορεί να είναι σημαντικό, αλλά το να κερδίσω κάτι με την Εθνική, είναι πιο σημαντικό. Συγγνώμη, αλλά είναι. Τέλος πάντων, δεν έχει σημασία.
Χαίρομαι. Τώρα χαμογελάω, ναι. Επειδή τώρα δεν παίζω. Όταν είμαι συγκεντρωμένος και παίζω, πάντα θέλω να γίνεται η δουλειά. Θέλω να δίνω τον καλύτερό μου εαυτό. Θέλω να βοηθάω την ομάδα. Πιστεύω ότι ο Θεός μου έχει δώσει μια ευκαιρία και με έχει βάλει σε μια θέση και δεν θέλω ποτέ να εκμεταλλευτώ αυτή τη θέση ή να τη θεωρώ δεδομένη.
Ξέρω ότι έχω κάποια χρόνια μπροστά μου και θέλω να πραγματοποιώ τα όνειρά μου και τους στόχους μου. Αυτή τη στιγμή ότι έχω βάλει στο μυαλό μου, το έχω καταφέρει και τώρα απλώς έχω καταλάβει ότι μ’ αρέσει να ζω μέσα στην πίεση και στην αδρεναλίνη. Θέλω να βάζω στόχους στη ζωή μου, να παλεύω και να προσπαθώ να τους πετυχαίνω.
Τώρα θα σε πιέσω εγώ λίγο. Θέλω να δούμε μια φωτογραφία και θέλω να δω αν θυμάσαι πότε και που ήταν τραβηγμένη.
Νομίζω ήμασταν στο Παγκράτι.
Είχα μαλλιά.
Ε, ναι, και ήσουν πιτσιρικάς.
Κι εσύ ήσουν κοντούλης ακόμα, δεν είχες πάρει.
Τότε ήμουν 2μ.06, ναι.
Ήταν λίγες μέρες μετά από το Draft. Δεν είχες πάει ακόμα στην Αμερική. Λίγες ημέρες μετά ξεκίνησες αυτό το ταξίδι και τώρα φτάνουμε λίγο πριν τη 13η σεζόν σου στο ΝΒΑ.
Περάσανε τα χρόνια, γρήγορα κιόλας.
Να σου δείξω και τι είχες πει σε εκείνο το live chat που είχαμε κάνει.
Η φωνή μου δεν έχει αλλάξει.
Δώδεκα χρόνια πριν. Από τότε την αγαπούσες την Εθνική. Έχεις περάσει ήδη 10 καλοκαίρια μαζί της και έχεις παίξει σε εννέα από τα έντεκα τουρνουά που θα μπορούσες να παίξεις. Κι όμως, ακόμα υπάρχει κόσμος που πιστεύει ότι τα καλοκαίρια θα ψάξεις έναν τρόπο να μην έρθεις.
Εγώ έχω πει ένα πράγμα, οπότε είμαι υγιής και μπορώ, θα είμαι πάντα διαθέσιμος για την Εθνική. Το ένα καλοκαίρι που δεν ήρθα, έκανα εγχείρηση στο δεξί μου γόνατο και το 2017 που δεν μπόρεσα, προσπάθησα να έρθω.
Ήρθες. Τραυματίστηκες σε ένα φιλικό με το Μαυροβούνιο στο Βελιγράδι.
Προσπάθησα. Εντάξει, δεν έχει σημασία τι πιστεύει το 10% ή 5% το 1% του κόσμου. Εγώ έχω παίξει εννέα τουρνουά στην καριέρα μου. Μακάρι να παίξω 15-20 τουρνουά. Και έκανα αυτό που ήθελα να κάνω, να κερδίσω ένα μετάλλιο για την Εθνική.
Αφήσαμε κάβα. Έχουμε και παραπάνω να πάμε από το χάλκινο.
Ναι, ναι, ναι, έχουμε, έχουμε. Σίγουρα είναι πάρα πολύ δύσκολο. Βελτιώνονται πάρα πολύ οι ομάδες. Και η Σερβία και η Γαλλία. Δηλαδή το 2027, που είναι σε δύο χρόνια, είναι μακριά, θα έχεις Καναδά, ΗΠΑ, Νότιο Σουδάν, Αυστραλία. Χώρες που είναι πολύ επικίνδυνες και θα είναι πάρα πολύ καλές. Πρέπει κι εμείς να βελτιωθούμε. Πρέπει να κάνουμε προπόνηση, να βρεθούν παιδιά, να κάνουν καλές χρονιές και να ετοιμαστούν σε δύο χρόνια από τώρα να έρθουν να βοηθήσουν την ομάδα.
Αλλά πάμε λίγο πίσω σε αυτό που είπα. Χαίρομαι που έκανα την επιτυχία με την Εθνική και κερδίσαμε το μετάλλιο, το έκανα με τα αδέρφια μου, που αυτό, καταλαβαίνεις για μένα είναι ακόμα πιο ιδιαίτερο. Και χαίρομαι πάρα πολύ για τη μητέρα μου, που μπόρεσε να το δει αυτό.
Δεν φαντάζομαι εγώ σαν μπαμπάς τεσσάρων παιδιών να βλέπω τρία από τα παιδιά μου να κάνουν το όνειρό τους πραγματικότητα και να κερδίζουν κάτι για μια χώρα στην οποία είμαι 30 χρόνια, 32-33 χρόνια είναι η μητέρα μου. Πιστεύω γι’ αυτήν ήταν μια μοναδική στιγμή και το χάρηκε πιο πολύ απ’ όλους.
Στο Βέγκας, τον περασμένο Δεκέμβριο, κάναμε μια συζήτηση μετά από την κατάκτηση του κυπέλλου. Μου είπες “να είμαι υγιής, να παίξω, να πάρουμε το μετάλλιο και θα έχουμε πολλά να πούμε“. Τότε, αισθάνθηκα ότι κάτι είχες μέσα σου, αλλά δεν ήθελα να σε πιέσω. Τώρα που έγινε αυτή η επιτυχία, τι είναι αυτό “το κάτι” που έχουμε να πούμε;
Εντάξει, όπως με ξέρεις 13 χρόνια τώρα, προσπαθώ πάντα να μιλάω στο γήπεδο. Μετά από τα παιχνίδια δεν μου αρέσει να κάνω δηλώσεις. Στο ΝΒΑ είναι υποχρεωτικό. Άμα δεν τις κάνεις, τρως πρόστιμο και παίρνουν τα λεφτά σου. Τα παίρνουν από τον μισθό σου. Αλλά όποτε έχω ευκαιρία και δεν τρώω πρόστιμο, δεν θέλω να μιλάω, δε μου αρέσει, προτιμώ να μιλάω στο γήπεδο. Τέτοιο παιδί είμαι.
Πιστεύω ότι… Εντάξει, τέλος πάντων, δεν έχει σημασία. Απλώς κάποιες φορές ο κόσμος δεν καταλαβαίνει ότι το να είσαι Αντετοκούνμπο, είναι κι ένα βάρος. Γιατί ποτέ δεν ήθελα να είμαι διάσημος, ποτέ δεν ήθελα να παίξω για τα λεφτά. Σίγουρα ήθελα να παίξω για να έχει η οικογένειά μου, όχι εγώ.
Πιστεύω δεν θα δεις ποτέ συνέντευξη να λέω “θέλω εγώ να έχω μια καλύτερη ζωή“. Πάντα έλεγα θέλω η μητέρα μου και ο πατέρας μου, γιατί πιστεύω ότι το αξίζουν, γιατί μας μεγάλωσαν με τον τρόπο που μας μεγάλωσαν και έκαναν όλες αυτές τις θυσίες και θέλω αυτοί να έχουν μια καλύτερη ζωή.
Πρόλαβε ο πατέρας μου από το 2013 που έγινα draft μέχρι το 2017 που έφυγε από τη ζωή, τέσσερα χρόνια, να δει εμένα να κάνω αυτό που αγαπάω. Και τον Θανάση και τον Κώστα και τον Άλεξ. Πρόλαβε αυτή την καλύτερη ζωή. Είδε ότι μπόρεσα και πρόσφερα.
Εγώ πήγα σε δημόσιο σχολείο, κάτω στα Σεπόλια, εκεί τελείωσα δημοτικό, γυμνάσιο και λύκειο. Τα δύο μικρότερα αδέρφια, ο Κώστας κι ο Άλεξ, πήγαν σε ιδιωτικό σχολείο. Βρέθηκα σε μια θέση που μπόρεσα να το προσφέρω αυτό στα αδέρφια μου. Το είδε ο πατέρας μου. Αυτό είναι αρκετό.
Δεν είναι ότι με είδε μόνο στο γήπεδο. Είδε ότι μεγάλωσα από παιδί και έγινα άντρας. Γνώρισε τη γυναίκα της ζωής μου, που έχω παντρευτεί. Εντάξει, δεν γνώρισε τα παιδιά μου. Τέλος πάντων, πήγα πολύ μακριά, αλλά το να είσαι ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, δεν είναι μόνο τα καλά. Έρχεται και με ένα βάρος.
Πρέπει να είσαι σωστός. Πρέπει να είσαι πρότυπο για τα παιδιά. Πρέπει να μπορείς να εμπνεύσεις την επόμενη γενιά με το να είσαι αυθεντικός και να είσαι χαμηλών τόνων, αυτό βοηθάει πάρα πολύ. Και τέλος πάντων, έχω ακούσει τα πάντα. Οι φίλοι σου τα γράφουν (γελάει). Έχω ακούσει τα πάντα.
Τα διαβάζεις όλα.
Ναι, τα διαβάζω όλα γιατί μου ανεβάζουν το ηθικό. Παίρνω θάρρος. Παίρνω motivation, παίρνω motivation γιατί είμαι έτσι σαν παιδί, μου αρέσουν οι προκλήσεις. Μου αρέσει να λένε ότι δεν μπορώ να τα καταφέρω, πηγαίνω εκεί έξω και να δίνω τα πάντα.
Δεν πιστεύω ότι θα βρεθεί ποτέ παιχνίδι που θα βάλεις ή θα δεις μετά από 5-6 χρόνια, 10 χρόνια, που να μη δίνω τα πάντα, να μην ιδρώνω ή να έχω ανάσα. Υπάρχουν παιχνίδια που δεν μπορώ να αναπνεύσω γιατί τα δίνω όλα, αλλά σίγουρα έχω ακούσει τα πάντα, ότι δεν αξίζω να είμαι στην Εθνική, ότι δεν αξίζω να έχω ελληνικό διαβατήριο, ότι δεν κάνω. Δεν μπορώ να παίξω στην Ευρώπη επειδή το ευρωπαϊκό στιλ είναι διαφορετικό.
Αυτά είναι πριν από δέκα χρόνια βέβαια.
Εντάξει, τα έχω ακούσει όμως. Χαίρομαι που το 1% από τον κόσμο ή κάποιοι δημοσιογράφοι που λένε αυτά τα πράγματα, είναι οι ίδιοι που με έχουν βοηθήσει να είμαι σε αυτή τη θέση που είμαι σήμερα. Να είμαι πολύ σκληρός πνευματικά και να έχω κάνει όλα τα όνειρά μου πραγματικότητα.
Θα σε ρωτήσω κάτι σαν Χάρης, όχι σαν δημοσιογράφος. Στη Σλοβενία, αν πεις ότι ο Λούκα δεν είναι ο καλύτερος στον κόσμο, μπορεί να σε δείρουν. Το ίδιο και στη Σερβία με τον Γιόκιτς. Στην Ελλάδα πολλοί λένε ότι ο Λούκα είναι ο καλύτερος, ο Γιόκιτς είναι ο καλύτερος. Δεν σου φαίνεται λίγο περίεργο;
Κοίτα, είναι το eye test. Και είναι τι σου αρέσει. Τι προτιμάς δηλαδή. Μπορεί στο κοινό, εδώ στην Ελλάδα, να αρέσει ένας παίκτης ο οποίος πασάρει καλά.
Μαζί σου, αλλά εσύ είσαι το δικό μας παιδί.
Ναι, εντάξει, δεν πάει έτσι. Μπορεί κι εγώ σε πέντε χρόνια να μην είμαι από τους καλύτερους παίκτες στον κόσμο. Δεν θα λένε ότι ο Γιάννης είναι ο καλύτερος παίκτης στον κόσμο. Αλλά και πάλι, είναι η προτίμηση του καθενός.
Οι πέντε κορυφαίοι παίκτες πιστεύω είναι ο Λούκα, ο Γιόκιτς, ο SGA, ο Τέιτουμ κι εγώ. Και είναι ανάλογα με τη χρονιά που κάνεις. Δηλαδή αν εγώ, ας πούμε, αυτή τη χρονιά πάω πίσω και είμαι βελτιωμένος και βοηθήσω την ομάδα μου να κερδίσουμε την Ανατολή και πάμε τελικό και κοντράρουμε όποια ομάδα είναι εκεί, αυτόματα γίνομαι καλύτερος παίκτης στον κόσμο. Αν όμως το κάνει ο Λούκα, γίνεται αυτός ο καλύτερος παίκτης στον κόσμο. Αν το κάνει ο Γιόκιτς, είναι αυτός ο καλύτερος παίκτης στον κόσμο.
Όταν φτάνεις σε εκείνο το σημείο, ποια είναι η προτίμησή σου; Τι σου αρέσει να βλέπεις; Εμένα πάντα η προτίμησή μου ήταν να βλέπω έναν παίκτη που θα είναι όχι μόνο καλός παίκτης, αλλά θα είναι και παράδειγμα για τους συμπαίκτες του. Στη συμπεριφορά. Δεν φτάνει μόνο το να βάζεις καλάθια. Για να είσαι ηγέτης, μετράει και στα αποδυτήρια πως είσαι και στο λεωφορείο, και όταν τρώτε σαν ομάδα, πώς είσαι, πώς φέρεσαι.
Τέλος πάντων, είναι όποιος κάνει την καλύτερη χρονιά, αυτός θα είναι ο καλύτερος παίκτης. Εμένα η δική μου προτίμηση είναι οι two-way παίκτες. Μ’ αρέσει ένας παίκτης, ο Άντονι Έντουαρντς. Μ’ αρέσει πάρα πολύ.
Ο Άντονι Ντέιβις μου αρέσει. Βλέπεις τι εννοώ; Δηλαδή, μου αρέσει ο Λέοναρντ, μου αρέσει πάρα πολύ. Μου αρέσουν οι παίκτες που μπορούν να παίξουν και άμυνα και επίθεση και είναι σκύλοι. Όταν μπαίνουμε στο γήπεδο, να ξέρεις ότι πάντα θα δίνουν το 100%. Μπορεί να μην παίξουν καλά, αλλά πάντα θα δίνουν το 100%.
Σε άλλους αρέσουν οι σουτέρ. Σε άλλους αρέσουν οι πασέρ, κάποιοι που έχουν πολύ υψηλό IQ, οι sharp-shooters. Τέλος πάντων. Αυτό που έχω να πω, είναι η προτίμηση. Δεν έχει σημασία.
Μπορεί εδώ στην Ελλάδα να θεωρούν ότι δεν είμαι ο καλύτερος παίκτης στον κόσμο. Ούτε εγώ αυτή τη στιγμή λέω ότι είμαι ο καλύτερος παίκτης στον κόσμο. Πιστεύω ότι είμαι ένας από τους καλύτερους; Ναι, πιστεύω τα τελευταία οκτώ χρόνια. Αλλά είναι με τη χρονιά. Αν κάνω καλή χρονιά και βοηθήσω την ομάδα μου να είναι επιτυχημένη, τότε πιστεύω θα βγω μόνος μου να πω ότι είμαι ο καλύτερος παίκτης στον κόσμο.
Κάποτε είχες νευριάσει με μια ερώτηση που σου είχα κάνει μέσα στον Covid. Ήταν μετά από ένα ματς στο Μαϊάμι και σε είχα ρωτήσει αν μεγαλώνοντας πρέπει να μάθεις να μην παίζεις συνεχώς στο 100%. Σε εκείνο το ματς είχες φθορά με επιθετικά φάουλ. Είχες νευριάσει και μου είχες απαντήσει “εγώ ξέρω να παίζω μόνο στο 100%“. Αυτή ήταν η απάντησή σου. Θα στην ξανακάνω αυτή την ερώτηση. Πόσο εύκολο είναι όταν έχεις μάθει τόσα χρόνια να φέρνεις το Α-game σου κάθε βράδυ, να προφυλάξεις περισσότερο το σώμα σου;
Κοίτα, θα σου πω ένα πράγμα. Δεν μπορώ να σταματήσω να παίζω στο 100%. Δεν ξέρω, έτσι έχω μάθει, δεν ξέρω και αν γίνεται. Την τελευταία χρονιά άλλαξα λίγο το παιχνίδι μου, σούταρα λίγα περισσότερα δίποντα, mid-range. Μακάρι όσο μεγαλώνω να μπορέσω να σουτάρω και τρίποντα.
Αλλά έχω μάθει ένα πράγμα που με βοηθάει. Παλιότερα, έπαιζα 100% αλλά έκανα και προπόνηση 100%. Δηλαδή, στην προπόνηση ήμουν ακόμα χειρότερος από αυτό που έβλεπες στο παιχνίδι. Και για μένα και για όλους τους μπασκετμπολίστες που μπορείς να τους ρωτήσεις, η προπόνηση είναι πολύ πιο δύσκολη απ’ το παιχνίδι.
Στην προπόνηση ο κόουτς αφήνει τα φάουλ. Κατάλαβες; Δηλαδή κάνεις ένα λάθος, σταματάει την προπόνηση, σου φωνάζει, σε βρίζει, σε βγάζει, σε διώχνει από την προπόνηση. Στο παιχνίδι, δεν μπορείς να με διώξεις. Δηλαδή κάνω λάθος, συνεχίζουμε. Συνεχίζεται το παιχνίδι. Είναι πιο δύσκολη η προπόνηση.
Έμαθα από τον κόουτς Ζήβα ότι για να πάρεις πολλά, πρέπει να δώσεις πολλά. Κατάλαβες; Ό,τι δίνεις, παίρνεις. Τώρα έφτασα σε ένα σημείο που παίζω στα κόκκινα συνέχεια, όχι ότι δεν κάνω προπόνηση, απλώς κάνω πιο έξυπνη προπόνηση, προσέχω καλύτερα το κορμί μου, ξεκουράζομαι περισσότερο, αντί να κάνω οκτώ ώρες προπόνηση ή έξι ή τέσσερις συνεχόμενες, μπορεί να κάνω μιάμιση και μετά να έρθω το βράδυ να κάνω άλλη μιάμιση.
Έχω μάθει να προσέχω το κορμί μου καλύτερα και να κάνω πιο έξυπνη προπόνηση. Αυτό, στο παιχνίδι, με βοηθάει να παίζω 100% και να μην υπάρχει τόση πολλή φθορά στο κορμί μου.
Τον Δεκέμβρη, επιστρέφω στο Βέγκας, μου είχες πει -κι αυτή ήταν μια δήλωση που έκανε τον γύρο του κόσμου, ότι σκέφτεσαι κι ότι θες να παίξεις πέντε χρόνια στην Ευρώπη γιατί θα είναι διαφορετικά και για εσένα και για το σώμα σου και θα απολαύσεις ένα διαφορετικό παιχνίδι. Αυτό πραγματικά το πιστεύεις; Το βλέπεις να γίνεται;
Ναι. Πέρυσι, μετά από το προολυμπιακό, είχα κάτσει μαζί με τον Θανάση, στο χω πει, βλέπαμε κάτι highlights και του λέω “ρεεε Θανάση…”. Κοίτα τώρα, με κοιτούσε λες και ήμουν τρελός. Ο καλύτερος παίκτης στον κόσμο, ένας από τους καλύτερους παίκτες στον κόσμο, να έρθει να παίξει στην Ευρώπη;
Γίνεται ρε παιδί μου αυτό;
Φυσικά και γίνεται. Αν στον Γιόκιτς πεις ότι θα έπαιρνε περίπου τα ίδια λεφτά και θα είναι στην Σερβία, θα το έκανε. Εντάξει, εγώ σκέφτομαι πολύ το κορμί μου. Σίγουρα τα ποσά είναι πολύ διαφορετικά και όχι μόνο τα ποσά. Η οργάνωση είναι τελείως διαφορετική, έχεις έρθει στο ΝΒΑ, έχεις δει πώς είναι τα πράγματα. Αλλά κάθε χρόνο που παίζω στην Εθνική, πάντα λέω το ίδιο πράγμα.
Το είπα και στη γυναίκα μου. Της λέω “τι προτιμάς; Να μείνεις στην Ελλάδα ή προτιμάς να πας το Μιλγουόκι“; Με κοιτάει, λέει “στην Αθήνα. Στην Αθήνα. Καλά είναι στην Αθήνα“. Λέω “εντάξει, σκέψου το“. Πιστεύω ότι είναι πολύ πιο φίζικαλ το παιχνίδι εδώ. Τρως πιο πολύ ξύλο, αλλά δεν υπάρχουν τα κορμιά να σου ρίξουν το ξύλο. Κατάλαβες;
Είναι λίγο πιο ύπουλο ξύλο.
Ναι, είναι πιο ύπουλο. Είναι λίγο πιο βρώμικο, αλλά δεν υπάρχει ο Ντούρεν από το Ντιτρόιτ.
Υπάρχει ο Σέγκεφ από το Ισραήλ, που θα σου βάλει τον αγκώνα στη μέση, αλλά θα τον περάσεις.
Ναι, δεν είναι ο Αντεμπάγιο, δεν είναι ο Στίβεν Άνταμς. Δεν είναι ο Ζακ Ίντι, δεν είναι ο Άντονι Ντέιβις, ο Τζάρεν Τζάκσον. Μπορώ να σου λέω τώρα ονόματα μέχρι το βράδυ. Τρως ξύλο, αλλά για μένα απλώς δεν έχουν τα ίδια κορμιά εδώ στην Ευρώπη. Και μπορεί το ξύλο να είναι λίγο λιγότερο.
Άρα το βλέπεις να συμβαίνει. Είναι πιθανό τέλος πάντων να γίνει;
Ναι, εδώ πήγε ο Μέσι στο MLS, πήγε στο Μαϊάμι. Αν υπάρχουν οι σωστές προδιαγραφές και το σωστό timing, δεν με επηρεάζει καθόλου.
Εγώ το κρατάω το Αθήνα – Μιλγουόκι. Δεν μου είπες Βαρκελώνη, Μονακό, Μιλγουόκι μου είπες Αθήνα – Μιλγουόκι.
Το’ πιασες. Είσαι έξυπνος…
Πριν από λίγο είπες ότι πήγες σε δημόσιο σχολείο, στο οποίο ήσουν συμμαθητής με τον Γιαννούλη Λαρεντζάκη. Σωστά;
Ναι, ήμουν συμμαθητής μαζί του ενάμιση χρόνο.
Γι’ αυτό το περιστατικό στη Θεσσαλονίκη μίλησαν οι πάντες, το ανέλυσαν οι πάντες, έκαναν ψυχογράφημα οι πάντες. Πες μου τώρα εσύ, τι έγινε;
Δεν έγινε κάτι. Είδατε, στο επόμενο παιχνίδι μου έριχνε αυτός φάπες. Στα αποδυτήρια είμαστε κώλος και βρακί. Είμαστε από μικρά παιδιά έτσι, έχουμε παίξει σε πολλά τουρνουά μαζί. Δεν του την έριξα όσο δυνατή φαίνεται, πραγματικά το λέω. Δεν του την έριξα τόσο δυνατή. Μιλήσαμε, το λήξαμε, γελάσαμε. Αυτό ήταν. Δεν ήταν κάτι.
Δεν είναι φοβερό όμως όταν είσαι ο Γιάννης, όταν είσαι ένα τόσο σημαντικό πρόσωπο, κάτι πολύ μικρό να γίνεται τόσο μεγάλο;
Ναι, ναι, ναι, ναι, ναι. Δεν μ’ άρεσε όμως. Δεν ήταν σωστό έτσι όπως έγινε. Και στεναχωρήθηκα πάρα πολύ, γιατί δεν είναι μόνο ότι το βλέπω εγώ κι ο Λάρι που είμαστε φίλοι -κι ο Λάρι μου έχει ρίξει περισσότερες σφαλιάρες απ’ όσες του έχω ρίξει εγώ-, είναι ότι δώσαμε δικαίωμα, δυο φίλοι, να μιλάει οποιοσδήποτε για τη σχέση μας. Και να λένε “αν μου την έχωνε εμένα ο Γιάννης, εγώ θα του έχωνα μπουνιές“.
Και για όλους αυτούς που το λένε αυτό, να ξέρετε είμαι 2μ.10 και 115 κιλά. Δεν θα μου έριχνε κανένας σφαλιάρα, γιατί πριν με φτάσετε, θα πεταγόταν ο Θανάσης μπροστά σας κι ο Κώστας. Είδατε με τον Βαλαντσιούνας τι έγινε.
Είμαστε τρία αδέλφια που έχουμε κοιμηθεί στο ίδιο κρεβάτι, έχουμε φορέσει τα ίδια παπούτσια, έχουμε φορέσει τα ίδια ρούχα, έχουμε φάει, είχαμε μία φραντζόλα ψωμί, την κόβαμε να τη μοιράσουμε. Δεν μπορείς να καταλάβεις.
Να είμαστε στο γήπεδο την ίδια στιγμή και να παίζουμε και να δίνω πάσα στον αδερφό μου να καρφώσει και κάποιος να τον χτυπάει; Δεν βλέπεις. Ξεχνάς το παιχνίδι. Πραγματικά, ξεχνάς το παιχνίδι και προσπαθείς να προστατεύσεις τον αδελφό σου όπως μπορείς.
Αλλά εγώ κι ο Λάρι, παιδιά, είμαστε φίλοι. Είμαι πάρα πολύ χαρούμενος, πέρα από ότι κέρδισα με τα αδέλφια μου και με τα άλλα παιδιά, ότι κέρδισα μετάλλιο με τον συμμαθητή μου, είναι κι αυτό πάρα πολύ σημαντικό. Μιλήσαμε και ήμασταν και οι δυο στεναχωρημένοι για όσα ειπώθηκαν, για το ότι έδωσα πάτημα.
Πάμε πίσω στην Εθνική. Κάνατε αυτό το χάλκινο να μοιάζει με χρυσό και το κάνατε με την καλή σας διάθεση, με το χαμόγελο σας. Πόσο δύσκολο ήταν όλο αυτό το ταξίδι; Δεν σας πίστευε κανένας. Η τέλος πάντων, σχεδόν κανένας.
Φυσικά, δεν μας πίστευαν. Κάποιοι έλεγαν ότι δεν ήμασταν καν στην καλύτερη δεκάδα στην Ευρώπη. Τα έβλεπα κι αυτά. Μας βάλανε στο όγδοους στα power rankings, έλεγαν ότι δεν θα μπορούμε να αντεπεξέλθουμε, έλεγαν για τον Ολυμπιακό, για τον Παναθηναϊκό, ο Γιάννης δεν μπορεί, δεν είναι ηγέτης, δεν μιλάει. Τα είδαμε όλα.
Εγώ θυμάμαι την πρώτη μέρα που πήγα στην προπόνηση. Κοίταξα τον coach Σπανούλη. Λέω “κόουτς, είμαστε καλοί“. Μου λέει “έχω φτιάξει την ομάδα όπως πρέπει. Έχω βάλει σουτέρ, είναι όλοι σουτέρ“. Του λέω “άσε ρε coach, θα τα βάλω εγώ“. Nομίζω πως έφτιαξε πάρα πολύ καλή ομάδα, αλλά αυτό ήταν η αρχή.
Μετά, είναι οι παίκτες που κάνουν την διαφορά. Από την πρώτη στιγμή που μπήκα στα αποδυτήρια, πήγα κατευθείαν στον Σλούκα και του μίλησα. Του λέω “τι βλέπεις;“. Μου λέει “το πιστεύω“. Του λέω “αν το πιστεύεις εσύ μία φορά, το πιστεύω εγώ χίλιες φορές παραπάνω“. Είναι η χρονιά μας.
Κάθε χρόνο, αυτό το λέω πρώτη φορά, κάθε χρόνο που παίζω στην Εθνική, πάντα σκέφτομαι τον Νικ τον Καλάθη, σκέφτομαι τον Παπανικολάου, κάθε χρόνο, είμαι έτσι σαν παιδί. Λέω πάντα “να τα καταφέρουμε γιατί το αξίζουν αυτά τα παιδιά να πάρουν ένα μεγάλλιο”. Φέτος ήταν η πρώτη χρονιά, το είπα κι αυτό στον Παπανικολάου, που είπα “παιδιά, εγώ θέλω το μετάλλιο. Εγώ το θέλω“.
Ήξερα ότι 16 χρόνια δεν είχαμε πάρει μετάλλιο. Το ήθελε κι ο κόουτς, αλλά πάνω απ’ όλα, πριν από αυτό, πριν σκεφτώ κάτι, είπα “το θέλω εγώ, το θέλω, θέλω να κάνω αυτή την επιτυχία“. Μπήκα πάρα πολύ συγκεντρωμένος στην προετοιμασία και έδωσα το παράδειγμα πιστεύω σε όλους, ότι “παιδιά, δεν είμαι εδώ ούτε για να χάσω το καλοκαίρι μου, ούτε για να παίξουμε παιχνίδια. Είμαστε εδώ να γίνουμε καλύτεροι, να είμαστε συγκεντρωμένοι και να συγκεντρωθούμε στους εαυτούς μας“.
Έλεγα πως είμαστε μια μικρή φλόγα που θα είναι πάρα πολύ δύσκολο να μας σβήσουν. Αν είμαστε όλοι στην ίδια σελίδα, θα πάμε καλά. Κι αν δεις όλο το τουρνουά, πέρα από το ματς με τη Βοσνία που θα το κερδίζαμε πραγματικά αν είχα παίξει, αλλά και χωρίς να έχω παίξει θα το παίρναμε αν μετρούσε, χάσαμε ένα παιχνίδι, με την Τουρκία.
Εκεί μας την έσβησαν λίγο τη φλόγα.
Δεν μας την έσβησαν, γιατί στο τέλος πρέπει πάντα να τελειώνεις το τουρνουά με νίκη.
Και να παίζεις την τελευταία ημέρα του τουρνουά.
Ναι, να παίζεις την τελευταία ημέρα του τουρνουά, που δεν το είχαμε κάνει για 16 χρόνια και να τελειώνεις με νίκη. Εντάξει τώρα, αν είναι χρυσό ή χάλκινο, δεν είχε καμία απολύτως σημασία, γιατί σαν Εθνική έχουμε κερδίσει στην ιστορία μας έξι μετάλλια και κερδίσαμε φέτος ένα και έχουμε τουρνουά μπροστά μας και βελτιωνόμαστε και το πιστεύουμε πιο πολύ ότι μπορούμε να πάμε να κάνουμε το μπαμ. Άμα δεις το 2022 που μας κέρδισε η Γερμανία, βγήκαν τρίτοι.
Θα το παίρναμε αν τους είχαμε νικήσει σε εκείνο το ματς. Πραγματικά το πιστεύω.
Κοίτα, να σου πω την αλήθεια, το πήρε η Ισπανία που το άξιζε.
Όμως τους είχαμε νικήσει εκείνο το καλοκαίρι.
Τους είχαμε κερδίσει, τους είχαμε κερδίσει 20 πόντους στο ΟΑΚΑ. Αλλά θέλω να σου πω κάτι. Οι Γερμανοί που μας κέρδισαν, βγήκαν τρίτοι και μετά πήγαν και πήραν το Παγκόσμιο. Μετά πήγαν στους Ολυμπιακούς Αγώνες, βγήκαν τέταρτοι και μετά πήγαν και πήραν το Ευρωμπάσκετ. Για ποιο λόγο;
Επειδή πιστεύω ότι το μετάλλιο σου δίνει δύναμη, σου δίνει κίνητρο, σε κάνει να πιστεύεις. Εγώ μετά από το 2021 που κερδίσαμε πρωτάθλημα, κάθε χρόνο πίστευα ότι θα κερδίζω. Κάθε χρόνο. Αυτό το πράγμα, δεν ξέρω, σε κάνει να νιώθεις υπερήρωας. Και μανιακός. Και αυτή τη στιγμή πιστεύω ότι το μετάλλιο αυτό θα κάνει και στην Εθνική μας. Μακάρι να είμαστε υγιείς το 2027. Εδώ θα είμαστε για να πάμε να παίξουμε.
Ο κόουτς θα είναι εκεί;
Δεν έχω ιδέα…
Ωραία, δεν θέλω να σε φέρω σε δύσκολη θέση. Θέλω όμως να μου πεις για τον κόουτς, τι έχεις ζήσει; Μια κουβέντα που σου έχει πει, που δεν την έχεις συζητήσει ποτέ.
Δεν με φέρνεις σε δύσκολη θέση. Εγώ ένα πράγμα θα πω, με τον coach Σπανούλη η συνεργασία μας ήταν ΤΡΟΜΕΡΗ. Από την πρώτη μέρα που ήρθαμε σε επαφή, από το πρώτο τηλεφώνημα.
Εγώ είμαι ένας άνθρωπος που πάντα λέω ότι πρέπει να κάνεις το καλύτερο για τον εαυτό σου και για την οικογένειά σου. Μακάρι να συνεχίσουμε μαζί, αλλά θα κάνει ό,τι είναι καλύτερο για την οικογένειά του. Ποιος είμαι εγώ να του πω τι, δεν υπάρχει αυτό. Εμένα μ’ αρέσει επειδή μου δίνει κίνητρο και μου τα λέει στα ίσα.
Είναι σκληρός απέναντί σου. Δεν το ξέρει ο κόσμος αυτό.
Είναι πάρα πολύ σκληρός απέναντί μου και ξέρει ότι το αντέχω. Επειδή καταλαβαίνει ότι είμαστε είμαστε ίδιοι, ότι είμαστε σκύλοι, ότι είμαστε πολεμιστές, ότι όταν κάποιος λέει ότι δεν μπορούμε, πάμε να του αποδείξουμε ότι μπορούμε κι ότι δεν έχουμε φόβο όταν έρθει η στιγμή. Ότι δεν φοβόμαστε γιατί έχουμε ετοιμαστεί τόσο πολύ, έχουμε βάλει τόσες ώρες δουλειάς και είμαστε έτοιμοι.
Εμένα μου άρεσε ένα πράγμα. μου έλεγε σε όλη την προετοιμασία “το βλέπω στα μάτια σου, στα μάτια σου. Θα τα καταφέρουμε“. Εγώ δεν μιλάω πολύ. Πάντα κούναγα το κεφάλι μου, έλεγα “ναι coach, ναι, ναι, ναι, ναι“. Μου λέει “δεν με νοιάζει, δεν με νοιάζει. Το βλέπω στα μάτια σου. Φέτος είναι η χρονιά μας. Θα τα καταφέρουμε, το βλέπω στα μάτια σου“. Και ξέρεις, όταν στο λέει κάποιος, αρχίζεις και το πιστεύεις. Και μου το έλεγε συνέχεια και το πίστευα πιο πολύ. Μετά, το πίστευα ακόμα περισσότερο.
Μετά από το ματς με την Τουρκία… Εγώ στην πρωινή προπόνηση έχω μια ρουτίνα που κάθομαι 5-10 λεπτά και απλώς προσπαθώ να πω στον εαυτό μου “μη θεωρήσεις αυτή τη στιγμή δεδομένη στη ζωή, το να έχεις αυτή την πίεση είναι ωραίο. Είναι όμορφο πράγμα. Πήγαινε στο γήπεδο και δώσε ό,τι έχεις γιατί έχεις την οικογένειά σου“.
Ήρθε δίπλα μου και μου είπε κάποια πράγματα, με βοήθησε να καταλάβω τι έπρεπε να κάνω στο ματς με την Φινλανδία για να βοηθήσω την ομάδα μου να κερδίσει. Και εκείνη τη στιγμή, δεν του το έχω πει αλλά θα το δει τώρα, με βοήθησε πολύ.
Πολλοί αθλητές λένε ότι στο φινάλε, το αίσθημα της ανακούφισης είναι πολύ μεγαλύτερο από το αίσθημα της ευτυχίας.
Ναι… Ένιωσα ανακούφιση…
Δεν πανηγύρισες. Όταν σε έπιασαν ο Κώστας κι ο Θανάσης, έκλεισες απλά τα μάτια σου και αφέθηκες στην αγκαλιά τους, πριν ακολουθήσει ότι ακολούθησε. Δεν πανηγύρισες.
Το ξέρω. Το ξέρω… Ακόμα κι όταν κέρδισα το πρωτάθλημα, δεν πανηγύρισα. Πήγα κατευθείαν στα αποδυτήρια. Πήγα, έβαλα τα χέρια ψηλά, αγκάλιασα τη μητέρα μου, τον αδερφό μου, τη γυναίκα μου, μετά έκατσα στον πάγκο. Μετά είδατε τι έγινε. Έκλαψα. Κλαίω πολύ, δεν ξέρω γιατί. Μετά πήγα στα αποδυτήρια και πήρα τον Θανάση τηλέφωνο. Αυτό ήταν.
Τώρα που κερδίσαμε το μετάλλιο, με αγκάλιασαν τα αδέρφια μου, που ήταν μια πολύ όμορφη στιγμή και βγήκε μια πολύ όμορφη φωτογραφία που θα την βάλω κορνίζα στο σπίτι μου και απλώς είχα μια στιγμή που είπα “άντε, ήρθε. Ήρθε, εντάξει, ήρθε και έφυγε ένα βάρος από πάνω μου“. Αλλά ποιο βάρος; Εγώ το βάζω το βάρος, γιατί το θέλω τόσο πολύ.
Και μετά μπήκα live, ακούσαμε Λεξ, ακούσαμε Light, έβαλε ο Θανάσης κάτι τραγούδια, χόρευε ο Σλούκας. Χαμός. Έγινε χαμός, μίλησε ο coach, ρίχνανε σαμπάνιες στα αποδυτήρια, γίναμε όλοι μούσκεμα. Έκατσα κάτω, αυτό ήτανε. Και μετά πήγα και ήμουν μπαμπάς. Πήγα στο ξενοδοχείο και ήμουν πάλι μπαμπάς.
Μιας και μιλάς για επινίκια, για τον Παντελή Βλαχόπουλο η μεγαλύτερη στιγμή στην ιστορία του SPORT24 αυτά τα 20 χρόνια που υπάρχουμε -και είμαστε πολλά χρόνια από αυτά τα 20 εδώ- ήταν αυτό το video που θα δούμε.
Έγινες viral…
Δεν ξέρω αν το έχεις δει αυτό το video.
Όχι, πρώτη φορά.
Συγκινούμαι, ήταν μια τρομερή στιγμή, θυμάσαι, κλειστά σύνορα λόγω Covid, είχαμε δώσει πολύ μεγάλο αγώνα για να είμαστε εκεί. Αλλά πάντα θα θυμάμαι μια κουβέντα που είχες πει, ότι είσαι pleaser κι ότι θέλεις να κάνεις τους ανθρώπους γύρω σου ευτυχισμένους. Και τουλάχιστον τη δική μου ζωή, την έχεις αλλάξει. Εσύ κάνεις τα όνειρά σου πραγματικότητα, κάπως έτσι κάνω κι εγώ τόσα χρόνια τα δικά μου. Και σε ευχαριστούμε πάρα πολύ. Ευτυχώς ήρθες σήμερα ούτως ώστε να ξεπεράσουμε εκείνη τη στιγμή με κάτι ακόμη μεγαλύτερο. Έχει φτάσει στιγμή που να είπες “φίλε, δεν μπορώ να σηκώσω αυτό το βάρος“;
Ναι. Φυσικά. Εντάξει, τα έχω ξαναπεί αυτά. Η πίεση είναι προνόμιο, αλλά αυτό το έχω καταλάβει τώρα στα 30 μου ή στα 28, 29 30. Τα τελευταία χρόνια, πιο πριν, όταν ήμουν πιτσιρικάς, υπήρχαν στιγμές που πήγαινα στο γήπεδο και δεν ήθελα καν να μπω στο γήπεδο.
Τελείωνε το ματς κι έλεγα “πάλι καλά τελείωσε αυτό το ματς. Πάω σπίτι στο παιδί μου, δεν μπορώ άλλο“. Ή μετά από ένα ματς με τους Λέικερς είχα καθίσει με τα αδέρφια μου, τους λέω “παιδιά, δεν μπορώ άλλο να παίζω μπάσκετ. Δεν ξέρω, για κάποιο λόγο τώρα έχει γίνει λες και είναι δουλειά. Δεν το χαίρομαι όπως το χαιρόμουν“.
Γιατί μπαίνεις σε μια ρουτίνα, δεν είναι ότι το κάνει μόνο το περιβάλλον σου, που σίγουρα το περιβάλλον θα το κάνει λες και είναι ρουτίνα. Είναι μια δουλειά, πρέπει κάθε μέρα να είσαι ο Γιάννης Αντετοκούνμπο και να μπεις στο γήπεδο και να είσαι ο καλύτερος και να βάζεις 30 και να τους παίρνεις στις πλάτες σου και να παίρνεις το πρωτάθλημα και όλα αυτά, που σίγουρα το περιβάλλον το κάνει αυτό, αλλά μετά το κάνεις στον εαυτό σου.
Γιατί άμα είναι σε τελειομανής και θέλεις πάντα να είσαι από τους καλύτερους, που μπορεί να μην το λέω, αλλά μέσα στο κεφάλι μου το σκέφτομαι. Θέλω να είμαι στους καλύτερους, θέλω πάντα να είμαι εκεί. Υπήρχε μια στιγμή που το έβλεπα σαν δουλειά και μίλησα σε έναν αθλητικό ψυχολόγο. Τώρα του μιλάω επτά χρόνια και με έχει βοηθήσει πάρα πολύ στον τρόπο σκέψης, όχι μόνο στο αθλητικό κομμάτι, αλλά και στη ζωή σαν μπαμπάς, σαν σύζυγος, σαν αδερφός, σαν γιός, σαν άνθρωπος γενικότερα. Και μου άλλαξε τελείως το σκεπτικό. Πρέπει να βρίσκεις τη χαρά.
Θυμάμαι μια μέρα ήμουν στα αποδυτήρια και μου λέει ένας συμπαίκτης μου, δεν θέλω να πω το όνομά του, “αν μπεις μέσα σήμερα κι αυτός ο παίκτης σε καρφώσει, σε καρφώσει στα μούτρα, πω πω, θα είσαι παντού, θα σε βάλουν στα social media, θα είσαι παντού, θα γελάνε“. Και του λέω “δεν είναι έτσι, είναι πολύ λάθος ο τρόπος που σκέφτεσαι, γιατί μπορεί εγώ να τον καρφώσω στα μούτρα ή να τον κόψω, οπότε εγώ θα είμαι παντού“.
Βρήκα χαρά σε αυτό που κάνω πάλι από το 2022 και μετά. Και τώρα είμαι στην καλύτερη φάση της ζωής μου, όχι μόνο στον τρόπο σκέψης, αλλά και στο κορμί μου και στον τρόπο που παίζω. Μ’ αρέσει. Αγαπάω πολύ το μπάσκετ και το να αλλάζεις κάποιες φορές περιβάλλον, σε βοηθάει να ξανάερωτευτείς το μπάσκετ. Θυμάσαι το 2022; Είχα κάνει ένα ποστ με την Εθνική ότι πάλι βρήκα την αγάπη για το άθλημα. Και φέτος το ίδιο και με τους Ολυμπιακούς το ίδιο.
Δηλαδή κάθε φορά που παίζω στην Εθνική, ξανάερωτεύομαι το μπάσκετ γιατί καταλαβαίνω τι είναι, γιατί το κάνω αυτό το πράγμα.
Τελοσπάντων, υπάρχουν πάρα πολλές στιγμές που έχω πει ότι θέλω να τα παρατήσω, αλλά don’t quit today. If you gonna quit, don’t quit today. Quit another day. You want to quit, ok, it’s ok. But not today. Βάλε 30, βάλε 50 και τότε παραιτήσου. Σαν τον Μάικλ Τζόρνταν, κάνε το three-peat και παραιτήσου μετά.
Το 2015 είχατε παίξει στο Λονδίνο ένα ματς με τους Νικς. Σε εκείνο το ταξίδι είχα κάνει μια συνέντευξη με τον Χακίμ. Έρχεται και μου λέει “Είσαι από την Ελλάδα”. Του λέω “ναι”. Μου λέει “έχετε τον Γιάννη, ξέρεις αν έχει καταγωγή Γιορούμπα”; Του λέω και πάλι “ναι” και μου λέει “κι εγώ Γιορούμπα είμαι. Αυτό το παιδί θα γίνει καλύτερος παίκτης στον κόσμο”. Δούλεψες με τον Χακίμ. Δούλεψες και με τον Γκαρνέτ και με τον Κόμπι. Πες μου μια κουβέντα που σου έχει πει ο καθένας. Κυρίως με ενδιαφέρει να μου πεις τι σου είχε πει ο Κόμπι.
Με τον Κόμπι… Πήγα στο γήπεδο που έκανε προπόνηση η κόρη του. Η προπόνηση ήταν γύρω στις 12, αλλά επειδή η πτήση μου ήταν στις 8:30, δεν είχα που να πάω. Έφτασα στο Orange County, εκεί που έμενε κοντά, γύρω στις 9, πήγα στο γήπεδο νωρίτερα και περίμενα. Έκανα διατάσεις, έκανα σουτ, καθόμουν και περίμενα.
Όταν ήρθε και άνοιξε την πόρτα, είναι αυτό το πράγμα που… Η αύρα, αύρα, αύρα… Άνοιξε την πόρτα και περπατούσε προς την κατεύθυνση μου και ήταν λες και κινούνταν όλα σε αργή κίνηση. Slow motion.
Δηλαδή φαντάσου. Θεός Σχωρέστον. Φαντάσου να μπει μέσα ο Κόμπι ή ο Τζόρνταν, θα πάθεις ένα σοκ. Είναι αυτά τα 3, 5, 10 δευτερόλεπτα που θα είναι slow motion και θα πεις πω πω, τι γίνεται εδώ;
Δεν ήμουν τότε ο Γιάννης Αντετοκούμπο, δεν ήμουν ο παίκτης που είμαι σήμερα. Ήμουν 22-23 χρονών και ήταν ο Κόμπι. Ήταν TOP-5, TOP-10 όλων των εποχών. Μιλήσαμε για άμυνες, μιλήσαμε για προπόνηση. Μου είπε ότι ήμουν από τους αγαπημένους παίκτες της κόρης του και όταν ήρθε ντρεπόταν να μου μιλήσει. Είσαι κόρη του Κόμπι Μπράιαντ. Γιατί ντρέπεσαι;
Μου είπε πώς να μελετάω τις άμυνες. Ότι είναι πάρα πολύ δύσκολο να κάνουν adjustments οι άμυνες στο ΝΒΑ. “Δες τα τρία προηγούμενα παιχνίδια κι αν οι άμυνες που παίζουν σ’ εκείνους τους σούπερσταρ είναι έτσι, ετοιμάσου να βρεθείς κι εσύ αντιμέτωπος με αυτή την άμυνα“. Και του λέω “αν αλλάξουν;“. Μου απάντησε “δεν αλλάζουν. Το έχω κάνει σε όλη μου την καριέρα και τους έχω καταστρέψει όλους. Οι άμυνες δεν αλλάζουν“. Και αρχίζω και το βλέπω.
Και αν δεις από το 2019, από το Τορόντο, έχω δει τα πάντα. Έχω δει πράγματα που άλλοι παίκτες δεν έχουν δει. Τον Κόμπι τον έπαιζαν με double-team, αλλά δεν του έβαζαν τοίχο! Εμένα πάντα βάζουν τον πιο σκληρό πάνω μου. Μετά έρχεται double-team. Μετά από πίσω είναι και τοίχος. Έχω δει τα πάντα στη ζωή μου. Έχω δει box-and-one, που είναι ζώνη τέσσερα άτομα και να με κυνηγάει εμένα ένας για να μην πάρω τη μπάλα. Έχω δει τα πάντα. Αυτό μου είπε και το κράτησα.
Κέβιν Γκαρνέτ τώρα. Όταν μιλάς με τον Κέβιν Γκαρνέτ, νιώθεις ότι μπορείς να τρέξεις μέσα από ένα τοίχο. Είναι απίστευτος. Χακίμ δάσκαλος. Πολύ χαλαρός. Δεν ξέρω πώς ήταν όταν έπαιζε. Ο Κόμπι κι ο Γκαρνέτ όταν τους μίλησα ήταν έντονοι. Ήταν έντονοι γιατί είχαν αποσυρθεί πρόσφατα.
Ο Χακίμ είχε αποσυρθεί είκοσι χρόνια και ήταν λίγο πιο χαλαρός, αλλά δάσκαλος. Ήταν τρομερός και όποτε παίζω στο Χιούστον, πάντα έρχεται και με βλέπει. Μιλάμε ακόμα πολύ για footwork.Ναι, το ήξερα, φυσικά το ήξερα ότι έχουμε την ίδια καταγωγή. Και όχι μόνο την ίδια καταγωγή. Το ίδιο νούμερο. Τα πάντα. Απίστευτο.
Δεν μου αρέσει να δουλεύω με παίκτες που παίζουν αυτή τη στιγμή. Θέλω με νεαρούς και με τον ΛεΜπρόν ας πούμε, θα μπορούσα να δουλέψω με τον ΛεΜπρόν, αλλά παίζει ακόμα, θα τον δω σε έναν-δύο μήνες και θα είναι αντίπαλός μου. Μου αρέσει να δουλεύω με παίκτες που έχουν αποσυρθεί. Νομίζω ο επόμενος είναι ο Καρμέλο Άντονι. Αν μπορούσα να δουλέψω με τον Καρμέλο Άντονι, θα το ήθελα πάρα πολύ.
Για το mid-range;
Για το mid-range, για το face-jump, ήταν πολύ effortless το παιχνίδι του, πολύ easy, πολύ ξεκούραστο.
Ποιά ομάδα σε έχει φέρει στα όριά σου; Νομίζω ότι η σειρά με τους Ράπτορς το 2019 είναι η πρώτη που μου έρχεται στο μυαλό. Σε θυμάμαι να ψάχνεις στο γήπεδο λίγο οξυγόνο. Ποια άλλη σε έχει φέρει στα όριά σου;
Με το Τορόντο ήμουν μικρός. Ήμουν μικρός. Αν ήμουν 27, 28, 26 με 30… Ήταν η πρώτη φορά που βρέθηκα στους τέσσερις. Ήταν η πρώτη φορά που είχα βρεθεί σε τέτοιο μεγάλο παιχνίδι, big stage, μεγάλη σειρά. Ήμουν μικρός, ήμουν πιτσιρικάς, ήμουν 24 χρονών.
Θυμάμαι αυτή τη σειρά, αλλά με βοήθησε πάρα πολύ, γιατί από εκεί ξεκίνησε ο τοίχος. Αυτή την άμυνα που βλέπω, που έχει φτιαχτεί για μένα, εκεί ξεκίνησε και δεν νομίζω ότι τη σκέφτηκε ο Νικ Νερς, αλλά ο Σκαριόλο. Και είδες τώρα με την Ισπανία, πάλι τα ίδια. Και ναι, ήταν μια ομάδα που με έφερε στα όριά μου.
Το Μαϊάμι είναι επίσης μια ομάδα που με φέρνει στα όριά μου, γιατί έχουν κορμιά, έχουν μια κουλτούρα που δεν τα παρατάνε ποτέ. Βαράνε πάρα πολύ. Πιστεύω ότι αυτές οι σειρές και αυτές οι ομάδες με έκαναν καλύτερο. Είναι αυτές οι ομάδες που έχουν φτιάξει το ποιος είμαι, έχουν πλάσει τον χαρακτήρα μου και με βοήθησαν το 2021 να κερδίσω το πρωτάθλημα. Ήμουν πιο σκληρός σαν παίκτης και σαν άνθρωπος και στο mentality μου και σε όλα.
Το βλέπω ότι αυτές οι ομάδες με βοήθησαν να γίνω αυτός που είμαι, όπως και το Ντιτρόιτ βοήθησε τον Τζόρνταν να γίνει αυτός που έγινε. Αν το Ντιτρόιτ δεν του έριχνε ξύλο και δεν υπήρχε αυτό το Τζόρνταν Rules, δεν θα βελτιωνόταν και δεν θα πήγαινε για το three-peat. Όπως κι εγώ, είναι το ίδιο πράγμα για μένα. Εντάξει, δεν πήρα έξι πρωταθλήματα, πήρα έναν.
Μιας και ανέφερες το 2021, μπορείς τώρα που έχουν περάσει και αρκετά χρόνια να μας βάλεις λίγο στη διαδικασία μετά από τον τραυματισμό στην Ατλάντα, τι ακολούθησε μέχρι να ξαναπατήσεις παρκέ;
Γύρισα μετά από έξι μέρες. Δεν ήμουν στο 100%, αλλά δεν υπήρχε άλλη επιλογή. Όπως λέω και στον coach Βασίλη που με ρωτάει “πονάς, πονάς;“. Δεν έχει σημασία αν πονάω, θα παίξω. Τι σημασία έχει; Γιατί με ρωτάτε αν πονάω; Αφού θα παίξω. Δεν έχει καμία απολύτως σημασία.
Ακόμη το έχω, έχουν περάσει τέσσερα χρόνια και ακόμα το νιώθω. Εντάξει. Για τον κόσμο που δουλεύει από το σπίτι ή βλέπει online, μπορείτε να πάτε να δείτε τη στιγμή. Έπεσα κάτω, χτύπησα το πόδι μου, πήγα στα αποδυτήρια και περπατούσα, με βοήθησε ο Θανάσης γιατί ήταν ανάποδα το πόδι μου. Πήγα στα αποδυτήρια μαζί με τον Θανάση και το πόδι μου ήταν κανονικό. Μου το φτιάχνουν, μου το κάνουν έτσι, μου λένε μμμ… Τους άκουγα. “Όχι, όχι” έλεγαν οι γιατροί, οι Αμερικανοί. “Όχι, όχι, δεν μπορεί να γυρίσει” κάτι τέτοια.
Τι θέλεις να πεις; Ήθελες να ξαναμπείς στο ματς;
Θα σου πω. Έρχεται ο GM και μου λέει “Γιάννη, τέλος, δεν μπαίνεις“. Πιάνω το χέρι του, το βγάζω από πάνω μου, του λέω “θα παίξω!“. Περπατάω μέχρι έξω, πάω στη φυσούνα και τη στιγμή που ήταν στους 14, βλέπω τον Μπογκντάνοβιτς να βάζει τρίποντο για το +17.
Ήταν στο τρίτο δωδεκάλεπτο, κόντευε να λήξει το τρίτο δωδεκάλεπτο και λέω “είναι στους 17 ε; Δηλαδή τώρα να ξεκουραστώ, να πάω πίσω στο Μιλγουόκι και να τους κερδίσουμε εκεί ή να πάω να το παλέψω;“. Αλλά με κρατούσαν. Με κράταγε ο μάνατζέρ μου, ο Αλέξης ο Σαράτσης. Με κράταγε ο GM, με κράταγαν οι γιατροί, δεν καταλάβαινα τίποτα. Ήθελα να παίξω. Και φτάνουμε εκεί. Βλέπω το τρίποντο και λέω “άσε, όχι, όχι, εντάξει, άστο να πάω πίσω στο Μιλγουόκι και να ξεκουραστώ, να βάλω λίγο πάγο, να κάνω τις θεραπείες μου, να να φάω καλά, να δω την οικογένειά μου και να ετοιμαστώ για το Game 5“.
Και βλέπω το πόδι μου καθώς τα λέω αυτά κι έχει γίνει διπλάσιο, υγρά παντού, λέω “ωχ, τι έχω;“. Τέλος πάντων, πήγα σπίτι και επειδή είμαι πολύ θρήσκος, προσευχήθηκα με τη μητέρα μου, έκλαψα πάρα πολύ, της είπα “γιατί εγώ; Γιατί πάντα εγώ;“. Είχα τραυματιστεί και με το Μαϊάμι, την προηγούμενη χρονιά, στη φούσκα. Και μου λέει “επειδή είσαι αυτός που είσαι και είσαι το παιδί μου. Και ήξερα πάντα, πριν γεννηθείς, ότι θα είσαι σπουδαίος“.
Έκλαιγα εγώ, “άσε ρε μαμά τώρα. Άσε με ρε μαμά“. Μου λέει “όχι, θα προσευχηθούμε“. Προσευχήθηκα, λέω “σε παρακαλώ Θεέ μου, βοήθησέ με. Δεν θα πάρω αυτή τη στιγμή ως δεδομένη. Βοήθησέ με να γυρίσω, να παίξω, να βοηθήσω την ομάδα μου, αν γίνεται. Αν δεν γίνεται, το καταλαβαίνω“.
Έτσι έπρεπε να γίνει, έτσι έπρεπε να γίνουν τα πράγματα. Και εντάξει, δεν σταμάτησα τις επόμενες έξι ημέρες. Κοιμόμουν δύο ώρες, δύο-τρεις ώρες την ημέρα. Έκανα από τις 6 το πρωί μέχρι το βράδυ πισίνα, γυμναστική, δεν μπορούσα να περπατήσω, να το πατήσω.
Μετά ερχόταν το βράδυ το πάταγα, μετά το επόμενο πρωί έκανα τζόκινγκ, μετά έτρεχα λίγο παραπάνω. Και μετά είχα ένα πράγμα εδώ πέρα ώστε να μην λυγίζει καθόλου το πόδι μου. Αυτό που φορούσαν ο Τιμ Ντάνκαν κι ο Ντράγκιτς, δεν ξέρω αν το θυμάσαι. Είπα “δεν έχει σημασία, θα παίξω. Δεν με νοιάζει“.
Μου λένε “αν παίξεις, μπορείς να τραυματιστείς πολύ χειρότερα και να είσαι εκτός για ένα, ενάμιση χρόνο, δύο“. Δεν με νοιάζει, θα παίξω. Αυτό με βοήθησε να έχω πολύ καθαρό μυαλό και όταν μπήκα και έπαιξα στο πρώτο ματς, όλοι ήταν αγχωμένοι κι εγώ έλεγα πάλι καλά που παίζω. Δηλαδή ήμουν σε πολύ διαφορετικό mindset από τους άλλους. Οι άλλοι ήταν αγχωμένοι. Είναι τελικός, έλεγα “εγώ πριν έξι ημέρες θα μπορούσα να είμαι εκτός για δύο χρόνια“.
Και εντάξει, στο πρώτο ματς μπήκα, δεν ήμουν 100% και χάσαμε. Στο δεύτερο ματς πήρα λίγη αυτοπεποίθηση. Λέω “εντάξει, μπορώ και το πατάω“. Χάσαμε το ματς, αλλά έβαλα 40. Μετά στο τρίτο ματς κερδίσαμε, έβαλα πάλι 40. Το τέταρτο ματς ήταν πάρα πολύ δύσκολο. Δεν πήγαιναν καλά τα πράγματα, αλλά για τα δεδομένα του Γιάννη, οποιοσδήποτε άλλος παίκτης είχε 26/18/6 θα έκανε το σταυρό του ξέρω γω και θα ήταν πολύ χαρούμενος.
Στο τέλος έγινε αυτό που έγινε. Αλλά εμένα μ’ αρέσει πάρα πολύ το Game 5 γιατί παίξαμε πάρα πολύ ωραίο μπάσκετ, όπως και το παιχνίδι με τη Λιθουανία. Το παιχνίδι με τη Φινλανδία είναι πάρα πολύ ωραίο, αλλά το παιχνίδι με τη Λιθουανία είναι ακόμη πιο ωραίο. Παίξαμε πάρα πολύ ωραίο μπάσκετ.
Ο Κώστας μπήκε και ήταν ο X-Factor. O Τολιόπουλος ήταν πάρα πολύ ωραίος και aggressive. Ο Σαμοντούροβ πήρε πάρα πολύ ωραία σουτ, ο Παπανικολάου ήταν στην άμυνα τρομερός. Ο Σλούκας πάρα πολύ καλές επιλογές. Εγώ έκανα τη δουλειά μου. Ο Καλαϊτζάκης ήταν τρομερός στην άμυνα. Ο Θανάσης μας είχε πάρει όλους μαζί. Εμένα αυτό το ματς μου άρεσε γιατί αυτό το ματς είχε και κόσμο.
Το Game 5 θα θυμάμαι. Παίξαμε πάρα πολύ ωραίο μπάσκετ, ο Χόλιντεϊ ήταν πάρα πολύ επιθετικός. Κάθε επιλογή ήταν σωστή. Ο Μίντλετον με έβρισκε σε κάθε πικ-εν-ρολ, έβαζε τα σουτ. Ήμασταν κάτω 18 πόντους. Το γυρίσαμε με τρίποντα, η μπάλα έφευγε πάρα πολύ γρήγορα, δεν την κρατούσε κανείς.
Ο Χόλιντεϊ παίρνει την μπάλα από τον Μπούκερ. Εσύ φεύγεις και καρφώνεις, κατεβαίνεις και κοιτάς την κάμερα. Τι ένιωσες εκείνη τη στιγμή; Νομίζω ότι εκείνη τη στιγμή πρέπει να πήγες σε κάποιον άλλο κόσμο. Το συναίσθημα πρέπει να ήταν ακραίο.
Ήταν πάρα πολύ ωραίο το συναίσθημα. Ήταν μια φάση που ήξερα ότι τσιμέντωσε την νίκη. Το κλειδώσαμε. Γι’ αυτό κοίταξα την κάμερα. Δεν πανηγυρίζω πολύ. Πανηγύρισα λίγο με τους συμπαίκτες μου. Ήταν και λίγο επικίνδυνη η φάση.
Ήταν σκληρό το φάουλ του Πολ. Ήταν βρώμικο, το λέω εγώ, δεν χρειάζεται να το πεις εσύ. Σου κόλλησε και το χέρι στο ταμπλό.
Πάλι καλά που μπόρεσα λίγο και κρατήθηκα από τη στεφάνη, γιατί αν δεν κρατιόμουν, θα είχα φύγει. Τέλος πάντων, δεν έχει σημασία, η ιστορία έγραψε και μετά, στο Game 6, έγινε αυτό που έγινε. Δεν το χω δει αυτό το ματς. Δεν θα το δω. Θα το δω όταν αποσυρθώ.
Θέλω να μου πεις που ήσουν και τι ένιωσες το βράδυ που έγινε η ανταλλαγή του Λούκα Ντόντσιτς.
Έκανα θεραπεία με έναν φίλο μου. Μου λέει “Γιάννη, ο Λούκα πήγε στους Λέικερς“. Λέω “τι λες ρε, αφού δεν είναι free agent, αφού δεν είναι ελεύθερος πως θα πάει στους Λέικερς; Μή με ενοχλείς, άσε με τώρα βλέπω ματς“. Και μου απαντάει “όχι, όχι έγινε ανταλλαγή“. Άσε ρε πού έγινε ανταλλαγή.
Μου φέρνει το κινητό και βλέπω οτι έγινε ανταλλαγή!. Έπαθα σοκ. Δεν θα σου πω ψέματα, ψιλόχέστηκα πάνω μου! Λέω αν έγινε ανταλλαγή ο Ντόντσιτς, μπορούν να γίνουν ανταλλαγή όλοι. Ο Ντόντσιτς είναι από τους καλύτερους παίκτες και την προηγούμενη χρονιά πήγε την ομάδα του τελικό. Πραγματικά, τους πήγε τελικό.
Πέρασε αυτό από το μυαλό σου…
Φυσικά και πέρασε από το μυαλό μου!
Δεν είστε όμως το ίδιο.
Ναι, δεν είμαστε το ίδιο. Αλλά κι ο Λούκα, είναι ο Λούκα Ντόντσιτς παιδιά. Και ηλικιακά, είναι 25 χρονών. Αλλά έτσι ζω και τη ζωή μου. Δεν θεωρώ τίποτα δεδομένο.
Συγγνώμη τώρα. Έχει περάσει όντως από το μυαλό σου το ενδεχόμενο να διαβάσεις την ανταλλαγή σου στο Twitter; Εγώ δεν πιστεύω ότι μπορεί να συμβεί αυτό.
Κοίτα, εύχομαι να μην συμβεί ποτέ, αλλά το περιμένω κιόλας. Γιατί δεν σημαίνει ότι επειδή έχεις προσφέρει στην ομάδα, η ομάδα δεν θα κάνει ότι είναι καλύτερο για εκείνη.
Δεν είναι πάντα οι ίδιοι οι ιδιοκτήτες. Και όταν λέω οι ιδιοκτήτες, οι πρόεδροι της ομάδας τώρα, δεν είναι ίδιοι με αυτούς που κερδίσαμε το πρωτάθλημα. Είναι άλλος. Κι αν ο Γιάννης δεν μου κάνει, δεν μπορεί να μου προσφέρει, θα τον κάνω ανταλλαγή. Θα κάνω το καλύτερο για την ομάδα μου και για την επένδυσή μου. Γιατί εγώ έχω βάλει εκατοντάδες εκατομμύρια στην ομάδα.
Σίγουρα, αν πετούσα στα σύννεφα, θα έλεγα ναι, δεν υπάρχει περίπτωση να γίνω ανταλλαγή, είμαι ο Γιάννης Αντετοκούνμπο. Επειδή δεν πετάω στα σύννεφα και είμαι πολύ κανονικός, φυσιολογικός, προσγειωμένος, λέω όλα είναι δυνατά, ποτέ δεν ξέρεις.
Όταν έγινε αυτή η ανταλλαγή, σίγουρα δεν έπαθα μόνο εγώ σοκ, έπαθε σοκ όποιος βλέπει μπάσκετ.
Είσαι σε μια φάση στην καριέρα σου, στη ζωή σου κυρίως, που είσαι και πιο ανοιχτός στο να ακούσεις μια παραπάνω άποψη, να σκεφτείς ένα διαφορετικό ενδεχόμενο; Για να μην τα πολυλογώ, καταλαβαίνεις τι θέλω να πω. Είσαι σε αυτή τη φάση της καριέρας σου;
Τώρα λες για ομάδα;
Λέω ότι μπορεί να αλλάξει οτιδήποτε στην καριέρα σου.
Εγώ ένα πράγμα θέλω να πω, ότι μου αρέσουν οι προκλήσεις. Έχω καταλάβει ότι μου αρέσει να ζω με την πίεση. Καλό αυτό; Κακό αυτό; Δεν ξέρω. Αν είμαι σε ένα περιβάλλον που δεν υπάρχει πίεση και δεν πιστεύω ότι μπορούμε να καταφέρουμε κάτι σπουδαίο, δεν θέλω να είμαι εκεί. Απλά τα πράγματα.
Δεν με κάνει χαρούμενο πια, σαν άνθρωπο. Όταν φτάνεις 30 χρονών και έχεις τέσσερα παιδιά και είσαι παντρεμένος, πιστεύω όταν παντρεύεσαι, γίνεσαι πιο ώριμος. Θέλω να κάνω αυτό που με κάνει χαρούμενο. Επειδή πιστεύω ότι το αξίζω, επειδή έχω δουλέψει γι’ αυτό. Θέλω να κάνω αυτό που με κάνει χαρούμενο κι αυτό που με κάνει χαρούμενο είναι να κερδίζω και να νιώθω ότι υπάρχει ένα challenge.
Να ξυπνάω το πρωί και να λέω “πω πω πω πω πω! Πρέπει να κερδίσουμε σήμερα. Άμα δεν κερδίσουμε σήμερα, τι θα ακούσουμε πάλι;“. Δηλαδή αυτό. Αυτό το πράγμα.
Φέτος έχεις ένα καλό challenge. Η ομάδα πετάει λίγο κάτω από το ραντάρ, αλλά μπορεί να εξελιχθεί σε μία ομάδα που θα παίξει διασκεδαστικό μπάσκετ. Αν ήσουν GM, πώς θα έχτιζες το ρόστερ για να πάρεις το 100% από τον Γιάννη;
Για να πάρεις το καλύτερο από την ομάδα και για να πάρεις το καλύτερο από εμένα, πρέπει να είμαι δημιουργός. Πρέπει να νιώθω ότι μπορώ και δημιουργώ. Αν δεις τους δύο τελευταίους μήνες της ομάδας, που είχα το πράσινο φως, αν έχω τη μπάλα στα χέρια μου και έχω αυτό το πράσινο φως να δημιουργώ… Δεν χρειάζεται πάντα να εκτελώ, αλλά να νιώθω ότι δημιουργώ, ότι είμαι κομμάτι της ομάδας κι όχι μόνο εκτελεστής, ότι μπαίνω μέσα, θα βάλω 30, θα την πάρω στο ποστ και πρέπει να την βάλω.
Έτσι βγαίνει ο πραγματικός μου εαυτός, γιατί αυτό έκανα στον Φιλαθλητικό. Κι αυτό ήθελα πάντα να κάνω. Και υπήρχαν στιγμές που το έκανα στην καριέρα μου, αλλά τις περισσότερες φορές ήμουν ο εκτελεστής. Στους δύο τελευταίους μήνες που ήμουν πιο πολύ δημιουργός της ομάδας, πέρασα καλά. Η ομάδα πιστεύω ότι πήγε πάρα πολύ καλά εκείνο το χρονικό διάστημα.
Σίγουρα δεν έχουμε πάρα πολλή εμπειρία, αλλά είμαστε νέοι, έχουμε πόδια, φρέσκα πόδια. Πήραμε έναν πολύ καλό ψηλό (τον Μάιλς Τέρνερ). Πήραμε έναν καλό point guard, τον Cole Anthony, ο οποίος πιστεύω ότι θα είναι X-Factor και θα είναι η έκπληξη της χρονιάς. Ναι, υπάρχει μια ευκαιρία, σίγουρα.
Πηγαίνοντας σιγά-σιγά προς το κλείσιμο, θέλω να σε ρωτήσω για το CAFF, αρχικά πόσο σου λείπει ο μπαμπάς, πόσο σημαντικό είναι για εσένα αυτό το ίδρυμα και τι κάνει.
Ο πατέρας μου σίγουρα μου λείπει. Όχι μόνο σε εμένα, σε όλη την οικογένεια. Σίγουρα ξέρω ότι μας βλέπει από ψηλά και είναι πάρα πολύ περήφανος για ό,τι έχουμε καταφέρει και πώς είμαστε σαν παιδιά και πώς προσέχουμε τη μαμά. Ήταν και το πρώτο πράγμα που είπε ο Κώστας μετά τη Φινλανδία, ότι ο μπαμπάς άμα ήταν εδώ -και νομίζω το έκανε και στα social media του το ανέβασε ένα στόρι- θα ήταν πάρα πολύ περήφανος και θα ήταν πιο χαρούμενος από όλους μας.
Φτιάξαμε ένα ίδρυμα στη μνήμη του πατέρα μου για να βοηθήσουμε κόσμο. Εγώ είμαι σε αυτή τη θέση επειδή με βοήθησαν, όχι μόνο εμένα, αλλά και την οικογένεια μου, πάρα πολλά ιδρύματα στα οποία είχε γραφτεί η μητέρα μου και έπαιρνε φρουτόκρεμες, πάνες.
Η εκκλησία μας βοήθησε πάρα πολύ. Πηγαίναμε μετά το σχολείο και μας έδινε πάντα ένα πιάτο φαγητό, πριν πάμε στην προπόνηση. Χωρίς αυτούς τους ανθρώπους δεν θα ήμασταν εδώ. Και προσπαθώ να κάνω το ίδιο. Προσπαθώ να κάνω το ίδιο και προσπαθώ να φτιάξω ένα μέρος, ένα περιβάλλον που μπορούν παιδιά και όχι μόνο παιδιά, γονείς, να έρχονται να νιώθουν ασφαλείς.
Γιατί εγώ θυμάμαι όταν πήγαινα στην εκκλησία, στο κατηχητικό, όχι μόνο ότι έπαιζα και ήταν και μια έξοδος από το σπίτι και δεν ήμουν στο σπίτι όταν δεν είχε φως, δεν είχε ρεύμα, δεν είχε νερό, πήγαινα στο κατηχητικό και ένιωθα ασφαλής. Έμαθα να παίζω σκάκι, Έμαθα να παίζω επιτραπέζια. Είχε μια πολύ ωραία μπασκέτα που σούταρα, ήμουν εκεί και δεν ήμουν στους δρόμους.
Αν δεν υπήρχε αυτό και είχα μεγαλώσει σε Σεπόλια, Κολωνό, Περιστέρι, Αιγάλεω, μπορεί να έκανα πολύ χειρότερα πράγματα γιατί μπορεί να είμαι χαμηλών τόνων, αλλά είμαι παιδί που θα έκανα ό,τι περνούσε από το χέρι μου για να βοηθήσω την οικογένειά μου, όπως και πάρα πολύς κόσμος θα έκανε το ίδιο. Τώρα τι θα ήταν αυτό; Δεν ξέρω. Οτιδήποτε θα μπορούσε να είναι, οτιδήποτε.
Γι’ αυτό εγώ θέλω να φτιάξω με την οικογένειά μου ένα μέρος, ένα περιβάλλον, που θα νιώθουν άνετα τα άτομα να έρχονται εκεί, να παίρνουν ένα πιάτο φαγητό, να παίζουν. Να μαθαίνουν πράγματα, να δίνουμε πίσω στον κόσμο, όσο μπορούμε. Το έχουμε καταφέρει μέχρι στιγμής με την ακαδημία που έχουμε κάνει και με πολλές κινήσεις που έχουμε κάνει και στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Και είναι ένα πράγμα που ξέρω ότι ο πατέρας μου, ο πατέρας μας, γιατί δεν είμαι μόνος μου, είναι και τα αδέλφια μου, θα ήταν πάρα πολύ περήφανος για αυτό που έχουμε κάνει.
Δεν θέλεις να μιλάς για το φιλανθρωπικό σου έργο και πέρα από το ότι δεν θες να το διαφημίζεις, δεν θες να μιλάμε κι εμείς γι’ αυτό. Κι αυτό νομίζω πως είναι αρκετό για να εξηγήσει τα πάντα. Τελευταία ερώτηση και κλείνω τα χαρτιά μου γιατί έχω άλλες τόσες. Πες μου ένα πράγμα που θα έκανες αν γινόσουν πρωθυπουργός για ένα μήνα.
Κρατάω τις απόψεις μου για μένα, αλλά η μόρφωση θα ήταν ελεύθερη για όλους, για όλα τα παιδιά. Γιατί να έχει κάποιος καλύτερη μόρφωση; Δηλαδή εγώ, ας πούμε, ήμουν ένα πάρα πολύ έξυπνο παιδί.
Έχω να σας πω και μια ιστορία τρελή. Στη Β’ Γυμνασίου είχα μείνει σε ένα μάθημα, στην Ιστορία. Δεν την έχω πει ποτέ αυτή την ιστορία. Δευτέρα Γυμνασίου. Ποτέ δεν έχω μείνει στην ίδια τάξη. Είχα χεστεί πάνω μου. Συγγνώμη που μιλάω έτσι.
Ο πατέρας μου ένα πράγμα μου έλεγε, “όταν φεύγεις από το σπίτι θα πηγαίνεις σχολείο και μετά από το σχολείο θα γυρνάς σπίτι πριν πας προπόνηση, πριν πας στον Τρίτωνα να παίξεις, πριν κάνεις οτιδήποτε. Θα γυρνάς σπίτι, θα σε βλέπω“. Ήταν αυστηρός ο πατέρας μου.
Ο πατέρας μου είχε τέσσερα αγόρια και έπρεπε να είναι έτσι. Και έκανε τρομερή δουλειά γιατί είμαι πάρα πολύ περήφανος για τα αδέρφια μου και πώς είναι, πώς μιλάνε, πώς συμπεριφέρονται, πως προσέχουν τις οικογένειές τους, τις γυναίκες τους. Είμαι πάρα πολύ περήφανος και πάρα πολύ τυχερός που έχω αυτά τα αδέρφια, αλλά αυτό δεν θα είχε γίνει αν ο πατέρας μου δεν ήταν έτσι όπως ήταν. Έκανε τρομερή δουλειά και μακάρι να κάνω τη μισή δουλειά.
Ο πατέρας μου έλεγε “δεν με νοιάζει αν είσαι καλός μαθητής αγόρι μου, απουσίες να μην έχεις“. Και εγώ έλεγα “σε παρακαλώ ρε μπαμπά, μην ανησυχείς, δεν θα μείνω“.
Τώρα που έχω μεγαλώσει, έχω καταλάβει ότι απλώς δεν ήθελε να κάνουμε κοπάνες και να είμαστε σε δρομάκια, σε βόλτες, σε κακές παρέες. Ας πούμε δεν ήθελε να μπλέξουν τα παιδιά του και είναι πάρα πολύ δύσκολο για ένα μπαμπά ο οποίος έχει έρθει από μια άλλη χώρα να προσέξει τα παιδιά του σε μια ξένη χώρα, στην οποία δεν καταλαβαίνει πάρα πολύ καλά τη γλώσσα.
Και πού υπήρχαν αντικειμενικές δυσκολίες.
Δεν ήξερε αν μπορεί κάποιος να μην αγαπάει άτομα σαν κι εμάς, ξένους μετανάστες, δεν ήθελε να μας πετύχουν σε μια γωνία και να μας δείρουν, να μας σπάσουν τα πόδια. Δεν ήξερε πολύ κόσμο που μπορούσε να τον βοηθήσει. Τέλος πάντων, δεν έπαιρνα πολλές απουσίες. Πήγαινα σχολείο, ήμουν έξυπνο παιδί.
Δευτέρα γυμνασίου έμεινα στην Ιστορία και πάω πίσω στο σπίτι και του λέω “μπαμπά“… Μου λέει “τι έγινε“; Λέω “μη νευριάσεις“, μου λέει “Οκ“.Του λέω “έμεινα σε ένα μάθημα“. Μου λέει “δεν διάβασες;“. Του λέω “εντάξει έπαιξα λίγο μπάσκετ, δεν διάβασα πολύ“. Μου λέει “και τώρα τι, πρέπει να ξανακάνεις την τάξη“; Λέω “όχι, πρέπει να ξαναδώσω τον Σεπτέμβριο“.
Λοιπόν, πέρα από αυτά, πέρα από όλα αυτά, μακάρι τα παιδιά μου να έχουν μια καλύτερη ζωή απ’ ότι είχα εγώ. Εγώ τι έκανα; Δευτέρα Γυμνασίου, ήμουν 13 χρονών, 14 Πήγαινα και δούλευα με τη μητέρα μου γιατί είχα τόσο πολύ φόβο, δεν ήθελα να μείνω, δεν ήθελα να νευριάσει ο πατέρας μου. Πήγαινα και δούλευα.
Της λέω “μαμά, επειδή όλα τα παιδιά πάνε σε ένα φροντιστήριο που είναι πίσω από το σχολείο, θέλω να πάω εκεί πέρα“. Πήγα και μίλησα μόνος μου και μου λέει μια κυρία ότι είναι 75 ευρώ. 75 ευρώ για μένα τότε φαινόντουσαν 20.000 ευρώ. Και λέω “μπορώ όταν δουλεύουμε μαζί να κρατάω πέντε ευρώ, πέντε-δέκα ευρώ τη φορά και μετά τον Σεπτέμβριο να πάω μια βδομάδα εκεί, να κάνω δύο-τρία μαθήματα μαζί της για να περάσω την τάξη;“.
Τέλος πάντων, το έκανα. Πήγα, την πέρασα την τάξη, αλλά εκεί τι κατάλαβα; Κατάλαβα δύο πράγματα. Όταν έβαλα τον ποπό μου κάτω και διάβασα και προσπάθησα, έγραψα 19 και πέρασα. Και εκεί κατάλαβα ότι αν είχα την ευχέρεια που είχαν όλα τα παιδιά και δεν δούλευα στον δρόμο και μπορούσα να πάω σε ένα σε ένα σχολείο κανονικό που θα με βοηθούσε, θα είχα μια καλύτερη ευκαιρία.
Εντάξει, εγώ έπαιξα μπάσκετ. Πολλοί από τη γειτονιά μου, ακόμα μου στέλνουν μηνύματα να τους βοηθήσω. Κι αν ήμουν… Τι αν ήμουν πρωθυπουργός, δεν έχει σημασία. Είμαι σε αυτή τη θέση που είμαι, ακόμα μπορώ να το κάνω μέσω του ιδρύματος που έχουμε φτιάξει εγώ και η οικογένειά μου, αλλά αυτό θα έκανα.
Να έχουν όλοι δωρεάν μόρφωση και την καλύτερη μόρφωση, ώστε αν μπορούν και στην Ελλάδα να είναι πολύ επιτυχημένοι ή και στο εξωτερικό. Εκεί κατάλαβα ότι όλα τα πράγματα που έχω καταφέρει στη ζωή μου, τα κατάφερα με δουλειά ρε φίλε, δεν μου έδωσε κανένας τίποτα. Ακόμα και αυτό, πήγα, το δούλεψα μόνος μου και μετά πήρα χρήματα και πήγα και τα έδωσα, 13-14 χρονών.
Τα παιδιά θα πάνε σε ελληνικό σχολείο;
Ναι, αυτό θέλω να μάθουν λίγο τώρα, την κουλτούρα, τις παραδόσεις.
Όλη η συνέντευξη στο πιο κάτω βίντεο:
Πηγή: sport24.gr
