Σύμπτωση επαναλαμβανόμενη παύει να είναι τέτοια.
Σε δύο διαδοχικά (έστω και με χρονική απόσταση ενός μήνα) εντός έδρας παιχνίδια κόντρα στα φαβορί του ομίλου (Ρουμανία και Βοσνία/Ερζεγοβίνη αντιστοίχως) η Κύπρος βρέθηκε πίσω στο σκορ με δύο τέρματα.
Όχι ό,τι καλύτερο ή ενθαρρυντικό, προφανώς, αλλά εν πάση περιπτώσει όχι και κάτι πρωτοφανές -ιδίως για το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα.
Το αξιοπρόσεκτο και συνάμα αξιέπαινο είναι ότι οι διεθνείς δεν συμπεριφέρθηκαν μοιρολατρικά, δεν συμβιβάστηκαν, δεν θεώρησαν πως δεν αξίζει να το παλέψουν. Έβγαλαν αντίδραση και απέσπασαν δύο ισοπαλίες από αναμετρήσεις που σε άλλες εποχές (διόλου μακρινές) θα είχαν λήξει με βαριές ήττες ελέω άνευ όρων παράδοσης στις ορέξεις του αντιπάλου.
Ότι τέτοιες ισοπαλίες έχουν γεύση… νίκης τεκμαίρεται από τις δηλώσεις των παικτών του Άκη Μάντζιου μετά το πέρας των αγώνων. «Μπορούσαμε και τη νίκη», «αδικούμε τους εαυτούς μας» είναι ατάκες που δείχνουν ότι οι διεθνείς αντιλαμβάνονται εν τοις πράγμασι ότι μπορούν καλύτερα, μπορούν περισσότερα.
Για μια εθνική που είχε καταντήσει… καρπαζοεισπράκτορας, η αλλαγή ήταν αδύνατον να συνίσταται στην εν μια νυκτί μετατροπή των ηττών σε νίκες. Το πρώτο βήμα είναι πάντοτε ο εθισμός στη μη ήττα.
Πρώτα θα συνηθίσεις να μη χάνεις (ακόμη και απέναντι σε μεγαλύτερους αντιπάλους, ακόμη και υπό αντίξοες συνθήκες, ακόμη κι όταν δεν παίζεις καλά) και μετά θα συνηθίσεις να κερδίζεις.
Το μήνυμα από τις ισοπαλίες κόντρα σε Ρουμανία και Βοσνία είναι πως η Κύπρος έχει μπει για τα καλά στο πρώτο εξελικτικό στάδιο αυτής της διαδικασίας.
