Εάν ο στόχος της συνέντευξης Τύπου του Πρόδρομο Πετρίδη ήταν ο καθησυχασμός των φίλων του ΑΠΟΕΛ για την οικονομική βιωσιμότητα του συλλόγου, τότε δεν επετεύχθη.
Όχι γιατί αυτό μαρτυρούν τα σχόλια και οι αντιδράσεις του κόσμου των «γαλαζοκιτρίνων» σε όσα ειπώθηκαν, αλλά επειδή εξ αρχής ήταν ένας ανέφικτος στόχος. Πώς γίνεται να καθησυχαστεί η αγωνία για τη (μη) επίτευξη μιας επενδυτικής συμφωνίας, όταν η οριστικοποίησή της παίρνει παράταση εδώ και μήνες;
Η αμισθί απασχόληση του Φερνάντο Αλμέιδα ως CEO ήταν μια αποκάλυψη που όντως προκάλεσε εντύπωση, ωστόσο ίσως το πιο ενδιαφέρον κομμάτι των τοποθετήσεων Πετρίδη αφορούσε το πλαίσιο συμφωνίας διαχείρισης της εταιρίας που κατέθεσαν οι Βραζιλιάνοι στις 20 Αυγούστου.
Ένα πλαίσιο που δεν έγινε αποδεκτό, καθώς 1) δεν ήταν εναρμονισμένο με την κυπριακή νομοθεσία, 2) δεν διασφάλιζε την αποπληρωμή του χρέους και 3) δεν αποσαφήνιζε τον τρόπο απόκτησης των μετοχών.
Και αν ο πρώτος λόγος είναι αμιγώς νομικής υφής και μπορεί (μέχρις ενός σημείου) να δικαιολογηθεί, οι άλλοι δύο εγείρουν ουσιαστικά ερωτήματα. Σε τελική ανάλυση η αποπληρωμή του χρέους ήταν η «ναυαρχίδα» των επιχειρημάτων υπέρ της προοπτικής των Βραζιλιάνων, ενώ ο τρόπος απόκτησης των μετοχών είναι εκ των ων ουκ άνευ μιας επενδυτικής συμφωνίας.
Πώς γίνεται μετά από ένα ολόκληρο καλοκαίρι να προέκυψε ένα πλαίσιο «εντελώς διαφορετικό από αυτό που ειπώθηκε στη Γενική Συνέλευση»;
Πώς γίνεται μετά από διαπραγματεύσεις μηνών να κατατίθεται ένα πλαίσιο διαχείρισης, του οποίου οι βασικοί πυλώνες να μην μπορούν να γίνουν αποδεκτοί;
Τι προοιωνίζεται αυτό για τις πιθανότητες επίτευξης μιας συμφωνίας, η οποία (όπως υπογράμμισε ο Πρόδρομος Πετρίδης ότι είναι επιδίωξή του) θα διασφαλίζει στο ακέραιο τα συμφέροντα και την ευημερία του συλλόγου;
