Ναι, η ομάδα έδειξε χαρακτήρα στο φινάλε της «μάχης», αλλά για «μεγάλο» διάστημα (88 λεπτά) έμοιαζε «κλειδωμένη» χωρίς ιδέες και με εμφανή αδυναμία να αντιδράσει απέναντι σε έναν αντίπαλο που ήταν κυρίαρχος, αλλά και ονειροπόλος μέσα στο χορτάρι.
Ο Ολυμπιακός έκανε τα πάντα στο πρώτο μέρος. Ο Πικής (7’) εκμεταλλεύτηκε «παιδικό» λάθος του Ρόσα και ο Ταβάρες (18’) «υπέγραψε» το 0-2 με ένα από τα γκολ της αγωνιστικής. Ο ΑΠΟΕΛ έδειχνε ασύνδετος, με χαμένες «μάχες» στη μεσαία γραμμή και ελάχιστη δημιουργική φαντασία. Δύο δοκάρια του Μπρόρσον και του Τομάς ήρθαν απο φάσεις διαρκείας στα καρέ του Ταλιχμανίδη. Ο κόσμος γκρίνιαζε στην ανάπαυλα και δικαίως, κυρίως για την εικόνα του συνόλου μετά τη διακοπή των Εθνικών ομάδων.
Η αφύπνιση ήρθε αργά, αλλά τουλάχιστον ήρθε και απέδωσε καρπούς. Ο Πάμπλο Γκαρσία τόλμησε, έριξε «φρέσκα πόδια», αρκετούς επιθετικούς και ο Σωτηρίου άλλαξε την «ιστορία» του αγώνα. Η παρουσία του ήταν καθοριστική: έδωσε ροή, ψυχή και πίστη. Ο Μουερέρ (90’) μείωσε με ψύχραιμο πλασέ έπειτα από ασίστ του Κούτσακου, και ο Σωτηρίου (90’+1’) ισοφάρισε με κεφαλιά, αποδεικνύοντας πως το πάθος του και η κλάση του μπορεί να δώσει βαθμό ή βαθμούς. Η ομάδα βρήκε λύσεις από τις αλλαγές και αυτό πιστώνεται στον τεχνικό της.
Ο ΑΠΟΕΛ έμεινε στη δεύτερη θέση με 16 βαθμούς, στο -2 από την Πάφο FC, αλλά η ισοπαλία αυτή λειτουργεί ως «καμπανάκι» για τη συνέχεια των υποχρεώσεων. Σίγουρα, δεν ήρθε η καταστροφή, όμως οφείλει να αφυπνιστεί για να «πιάσει» εκ νέου κορυφή εάν θέλει να έχει ρόλο πρωταγωνιστή σε έναν δύσκολο «μαραθώνιο». Μια ομάδα με λύσεις στο ρόστερ, βαριά φανέλα και «διψασμένο» προπονητή δεν επιτρέπεται να «ξυπνά» στο 90΄ αλλά να ορίζει εκείνη τη μοίρα της, ειδικότερα στο «σπίτι» της.
Η ψυχή «σώζει» βαθμούς, αλλά χρειάζεται συνέπεια και περισσότερη κυριαρχία για να έρθουν τα «τρίποντα» και το σίγουρο είναι πως το DNA του ΑΠΟΕΛ γνωρίζει τον τρόπο να επιστρέψει στις πειστικές εμφανίσεις.
