Μακάρι να μην χρειαζόταν στις προτάσεις να μπει παρελθοντικος χρόνος και αυτό το κείμενο να γραφόταν επειδή ο Ντιέγκο θα είχε βάλει ένα μεγάλο γκολ, θα είχε σηκώσει ένα ακόμη σημαντικό τρόπαιο. Ωστόσο μερικές φορές τα πράγματα στην ζωή δεν είναι δίκαια.
Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που δεν χρειάζονται μια ολόκληρη ζωή για να αφήσουν το στίγμα τους. Μια πορεία γεμάτη πάθος, δουλειά και ήθος είναι αρκετή. Και αυτό έκανε ο Ντιόγκο Ζότα.
Ο θάνατός του στα 28 του χρόνια βυθίζει το ποδόσφαιρο σε πένθος. Είναι από αυτές τις στιγμές που η μπάλα σταματά να κυλά. Από αυτές τις στιγμές που οι λέξεις είναι ππλι φτωχές, που το συναίσθημα υπερβαίνει την περιγραφή.
Γιατί ο Ζότα δεν ήταν απλώς ένας ποδοσφαιριστής της Λίβερπουλ. Ήταν σύζυγος, πατέρας, φίλος, συμπαίκτης. Ένας άνθρωπος με χαμόγελο. Ένας χαρακτήρας που ξεχώριζε μέσα και έξω από το γήπεδο.
Μόλις 28 χρονών και είχε καταφέρει να κατακτήσει πράγματα που πολλοί ακόμη ονειρεύονται. Αλλά το νήμα της ζωής τους κόπηκε άδοξα, άδικα και ξαφνικά.
Από το Πάσος στο Άνφιλντ - Η πορεία ενός παιδιού που δεν βρήκε τίποτα εύκολο
Ο Ντιόγκο Ζοσέ Τέιξέιρα ντα Σίλβα, όπως ήταν το πλήρες όνομά του, γεννήθηκε στις 4 Δεκεμβρίου 1996 στο Μασαρέλος, μια συνοικία του Πόρτο. Δεν μεγάλωσε με τα φώτα πάνω του. Δεν ήταν «προϊόν ακαδημίας» κάποιου μεγάλου κλαμπ. Το πρώτο του βήμα έγινε στην Πάσος Φερέιρα, μια ομάδα που σπάνια πρωταγωνιστεί, αλλά που για τον Ζότα στάθηκε η αφετηρία προς το όνειρο.
Με μόλις 18 συμμετοχές και 4 γκολ στην πρώτη του σεζόν, τράβηξε τα βλέμματα. Δεν ήταν μόνο οι αριθμοί, ήταν το ποδοσφαιρικό θράσος του, η ενέργεια, η πείνα που είχε για το παιχνίδι. Γρήγορα ήρθε η μεταγραφή στην Ατλέτικο Μαδρίτης. Εκεί, όμως, δεν πήρε την ευκαιρία. Έφυγε δανεικός στην Πόρτο και στη συνέχεια στη Γουλβς, μια μετακίνηση που έμελλε να αλλάξει τη ζωή του.
Γουλβς - Το πρώτο μεγάλο «σπίτι»
Στο Μολινό, ο Ζότα βρήκε τον χώρο και τον χρόνο να δείξει τι ξέρει και τι μπορεί. Έγινε βασικός πυλώνας στην άνοδο της Γουλβς από την Championship στην Premier League και παρέμεινε κομβικός στη σταθεροποίηση της ομάδας στην κορυφαία κατηγορία. Δούλευε σιωπηλά, χωρίς φανφάρες, χωρίς «τίτλους». Ήταν εκεί κάθε εβδομάδα, έτοιμος να τρέξει για την ομάδα, να σκοράρει, να πιέσει, να δημιουργήσει.
Η επιμονή του, η σκληρή δουλειά του και το ταλέντο του δεν πέρασαν απαρατήρητα. Η Λίβερπουλ τον απέκτησε το καλοκαίρι του 2020, σε μια μεταγραφή που αρχικά αντιμετωπίστηκε με επιφυλακτικότητα. Όχι γιατί δεν είχε αξία, αλλά γιατί δεν είχε ακόμα αναγνωριστεί πλήρως.
Λίβερπουλ - Ο Ζότα που κέρδισε τους πάντες
Στο Άνφιλντ, ο Ντιόγκο Ζότα μετατράπηκε σε έναν από τους πιο αξιόπιστους επιθετικούς της Premier League. Ο Κλοπ τον εμπιστεύτηκε, και εκείνος δεν τον απογοήτευσε ποτέ.
Καταλυτικά γκολ, συμμετοχές σε μεγάλες βραδιές, τρεξίματα, πίεση, αγάπη για τη φανέλα. Δεν ήταν ο σταρ, άλλωστε δεν χρειαζόταν να είναι. Ήταν ο σκληρός εργάτης, ο ήσυχος «killer». Αυτός που έβγαινε μπροστά όταν χρειαζόταν, που συνέβαλε πάντα τα μέγιστα στις δύσκολες στιγμές. Το κοινό της Λίβερπουλ τον λάτρεψε και δικαίως.
Πέτυχε πάνω από 60 γκολ με την κόκκινη φανέλα. Σήκωσε τρόπαια. Έπαιξε στο Champions League. Έγινε πρωταγωνιστής σε μια από τις κορυφαίες ομάδες της εποχής. Όχι γιατί ήταν ο πιο θεαματικός, αλλά γιατί ήταν αυθεντικός. Γιατί πάλευε κάθε μέρα.
Με την Πορτογαλία στην καρδιά
Ο Ζότα τίμησε και τη φανέλα της εθνικής του ομάδας με το ίδιο (ή και παραπάνω) πάθος. Έκανε το ντεμπούτο του το 2019 και μέχρι το τέλος μέτρησε περισσότερες από 30 συμμετοχές, με καθοριστικά γκολ και αμέτρητη συνεισφορά.
Δεν πήρε ποτέ τον ρόλο του ήρωα εκεί. Δεν ήταν Κριστιάνο. Ήταν ο αθόρυβος, έμπαινε στο παιχνίδι και ήξερες πως θα τα δώσει όλα, για την ομάδα, για τη χώρα, για τη σημαία. Ήταν εκεί σε Euro, σε Nations League, σε προκριματικά. Πάντα με σεμνότητα, πάντα με αξιοπρέπεια.
Ένας άνθρωπος που όλοι εκτίμησαν
Πέρα από τις γραμμές του γηπέδου, ο Ντιόγκο Ζότα ήταν ένας άνθρωπος ταπεινός. Δεν μπλέχτηκε ποτέ σε σκάνδαλα, δεν προκάλεσε με τη συμπεριφορά του. Παντρεμένος, πατέρας, άνθρωπος. Είχε πάθος για το gaming, συμμετείχε σε e-sports, χαμογελούσε συχνά. Ήταν ένας άνθρωπος που όλοι ήθελαν στα αποδυτήρια.
Συμπαίκτες του μιλούν για έναν φίλο, έναν άνθρωπο που ήξερε να ακούει, να ενθαρρύνει, να κρατά την ομάδα ενωμένη. Έναν επαγγελματία υποδειγματικό, που δεν σταματούσε να δουλεύει, ακόμα κι όταν πονούσε, ακόμα κι όταν η θέση του δεν ήταν εξασφαλισμένη.
Μια απώλεια που δεν χωράει ο νους
Ο θάνατός του αφήνει πίσω του ένα τεράστιο κενό. Για τη Λίβερπουλ, για την Πορτογαλία, για το ποδόσφαιρο. Για όλους όσοι αγαπάνε το άθλημα και τους ανθρώπους που το υπηρετούν με σεβασμό και ψυχή.
Ο Ντιόγκο Ζότα έφυγε νωρίς, πολύ νωρίς. Αλλά πρόλαβε να δείξει ποιος ήταν. Ένα παιδί που δεν τα παράτησε ποτέ. Ένας παίκτης που αγαπούσε το ποδόσφαιρο όπως αγαπάς κάτι αληθινό. Ένας άνθρωπος που δεν άφησε τίποτα στη μέση στην καριέρα του, αλλά έμεινε στην μέση μια ολόκληρη ζωή.
Αντίο, Ντιόγκο
