Το σαββατιάτικο παιχνίδι με την Αυστρία ήταν το τελευταίο της Κύπρου στον όγδοο προκριματικό όμιλο του Παγκοσμίου Κυπέλλου.
Συνάμα ήταν το ένατο επί των ημερών του Απόστολου Μάντζιου, τη συμβολή του οποίου στην σαφώς πιο ανταγωνιστική εικόνα του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος αμφισβητούν ή αρνούνται μόνον οι εμπαθείς και οι εθελοτυφλούντες.
Το επερχόμενο φιλικό με την Εσθονία εγκαινιάζει ουσιαστικά έναν νέο κύκλο για τον ομοσπονδιακό εκλέκτορα και την εθνική. Αυτόν της προετοιμασίας για τη συμμετοχή στο προσεχές Πρωτάθλημα Εθνών, στο οποίο η χώρα μας φιλοδοξεί να κάνει το επόμενο βήμα και να διεκδικήσει την άνοδο στη β’ κατηγορία.
Προς τούτο είναι σημαντικό να εξαχθούν τα απαραίτητα συμπεράσματα απ’ όσα έχουν προηγηθεί. Υπό τον Μάντζιο η εθνική έμεινε «άσφαιρη» σε τρία από τα εννέα παιχνίδια της και διατήρησε ανέπαφη την εστία της σε δύο. Σε έξι αναμετρήσεις δέχτηκε άνω του ενός τέρματος, σε πέντε πέτυχε άνω του ενός.
Με αυτόν τον «βηματισμό» το κοντέρ έγραψε δύο νίκες, τρεις ισοπαλίες και τέσσερεις ήττες. Με παρόμοιο απολογισμό η άνοδος στη β’ κατηγορία του Πρωταθλήματος Εθνών θα μείνει όνειρο θερινής νυκτός.
Για να γίνουν οι ήττες ισοπαλίες και οι ισοπαλίες νίκες υπάρχουν δύο δρόμοι: η αύξηση της παραγωγικότητας ή η μείωση του παθητικού. Το ευκταίο (θα) είναι να συνδυαστούν. Το απρόσμενα ενθαρρυντικό (θα) είναι να προκύψει το πρώτο σενάριο. Το (πιο) ρεαλιστικό, ωστόσο, είναι να βαδίσουμε τον δεύτερο δρόμο…
