Το πλέον επικίνδυνο για μια ομάδα που «εθίζεται» απότομα στις επιτυχίες είναι η διαχείριση των αποτυχιών -ιδίως αν προκύψουν μαζεμένες.
Είναι τότε που δεδομένα αμφισβητούνται και σταθερές κλονίζονται. Είναι τότε που δυο-τρία αποτελέσματα αρκούν να δημιουργήσουν μια αρνητική δίνη, στην οποία «βουλιάζει» μια ομάδα.
Από τις 17 Οκτωβρίου, όταν επικράτησε 4-0 του Εθνικού Άχνας στο «Στέλιος Κυριακίδης», η Πάφος FC χρειάστηκε να μετρήσει 15 μέρες μέχρι να πανηγυρίσει ξανά.
Στο διάστημα αυτό μεσολάβησαν τρία παιχνίδια που δοκίμασαν άγρια τις αντοχές της: το εκτός έδρας 0-0 με την Καϊράτ Αλμάτι με αριθμητικό μειονέκτημα από το 4’, η ανατροπή και ήττα από τον Ομόνοια που την έριξε από την κορυφή, η απώλεια (και) του σούπερ καπ στα πέναλτι από την (ελλιπέστατη) ΑΕΚ.
Οι «γαλάζιοι» υποχρεώθηκαν να θυμηθούν όσα κόντευαν να λησμονήσουν. Πώς είναι να παλεύεις από θέση αδυναμίας, να σου ξεγλιστρά από τα χέρια κάθε πιθανό πλεονέκτημα, να θαλασσοδέρνεις από το ένα αρνητικό αποτέλεσμα στο άλλο…
Ήταν μια δοκιμασία νεύρων, η οποία έλαβε τέλος με το 1-0 επί της ΑΕΛ. Η εμφάνιση ήταν μακριά από τις δυνατότητες της ομάδας, αλλά σωματικά και ψυχολογικά ό,τι είχε συμβεί το προηγούμενο 15ήμερο είχε χαράξει πάνω της τα σημάδια του.
Η αξία της νίκης καταδεικνύεται, αν αναλογιστεί κάποιος ποια μεμψιμοιρία κι εσωστρέφεια θα είχε «πυροδοτήσει» ενδεχόμενη γκέλα (και) απέναντι στην ΑΕΛ.
Ένα σενάριο τρόμου, το οποίο «ντρίμπλαραν» επιτυχώς ο Χουάν Κάρλος Καρθέδο και οι παίκτες του.
