Μια νίκη, μια ισοπαλία, μια ήττα.
Η διαδοχή των αποτελεσμάτων της ΑΕΚ στο τρέχον πρωτάθλημα είναι μια μικρογραφία της σεζόν της μέχρι στιγμής.
Για του λόγου το αληθές, η κυπελλούχος είχε μόλις μια ήττα στα πρώτα πέντε επίσημα παιχνίδια της (3-1-1) και έχει μόλις μια νίκη στα τελευταία έξι (1-1-4).
Εάν το σκηνικό ήταν αντίστροφο, οι Λαρνακείς θα ήταν μεν εκτός Ευρώπης, αλλά ο Ιμανόλ Ιδιάκεθ θα μπορούσε να επιχειρηματολογήσει πως χρειάστηκε ένα μικρό χρονικό διάστημα, μέχρι να περάσει την αγωνιστική φιλοσοφία και την υπογραφή του στην ομάδα.
Εν προκειμένω, ωστόσο, η εξέλιξη είναι αρνητική, η καμπύλη απόδοσης καθοδική και το σκηνικό εύλογα προβληματίζει. Κάποια πράγματα ούτε είναι συμπτωματικά ούτε κρύβονται πλέον.
Δύο μήνες (και βάλε) από την έναρξη των επίσημων υποχρεώσεών της η ΑΕΚ ακόμη δεν έχει εκτός έδρας νίκη, μολονότι Παρτίζαν (0-1), Τσέλιε (1-1), Λέγκια Βαρσοβίας (1-2), Μπραν (1-2), Ανόρθωση (1-1) και Ομόνοια (1-0) συνθέτουν ένα πολύ ευρύ φάσμα αντιπάλων -τόσο από πλευράς ποιότητας και δυναμικότητας όσο και συνθηκών αγώνα.
Οι «κιτρινοπράσινοι» έχουν στο ρόστερ τους τέσσερεις εξτρέμ, άπαντες δεξιοπόδαροι. Για όποιον δεν αντιλαμβάνεται το πρόβλημα, μια ματιά στην απόδοση του Ουίλι Σεμέδο στο παιχνίδι στο ΓΣΠ χρησιμεύει ως οδηγός.
Οι κυπελλούχοι δεν έχουν επίσης καθαρόαιμο «δεκάρι» και για την ώρα δεν δείχνουν να μπορούν να αναδείξουν κι έναν περιφερειακό επιθετικό, ο οποίος θα κάνει τη δουλειά του Αϊτόρ την περασμένη περίοδο.
Μετά την «οδυνηρή» ισοπαλία κόντρα στην Ανόρθωση, τόσο η ενδεκάδα στο ΓΣΠ όσο και οι δηλώσεις του προπονητή μετά το παιχνίδι κατέστησαν σαφές πέραν πάσης αμφιβολίας πως η ΑΕΚ πήγε στη Λευκωσία (όχι για να νικήσει, αλλά) για να μην χάσει. Και, ακριβώς γι’ αυτό, έχασε…
Η κατάσταση δεν είναι μεν απελπιστική ή οριακή, σίγουρα όμως είναι κρίσιμη. Στη μηχανή της ομάδας υπάρχει πολλή άμμος και τα περιθώρια για την αφαίρεσή της έχουν μειωθεί σημαντικά.
