Ο Παναθηναϊκός λόγω των Γιαννακόπουλων πάντα είχε αυτό το… κάτι παραπάνω.
Από την Ευρώπη μέχρι τις ΗΠΑ, θέμα συζήτησης ο Γιόνας Βαλαντσιούνας. Ο Παναθηναϊκός. Για πολλοστή φορά, οι «πράσινοι» έρχονται και ταράζουν τα νερά. Με τον πλέον θετικό και μπασκετικά εποικοδομητικό τρόπο. Στη σημερινή εποχή μάλιστα, αποκτά ιδιαίτερη αξία το γεγονός.
Το ευρωπαϊκό μπάσκετ ζει σε μια συνολική… μιζέρια. Περιμένοντας το ΝΒΑ να «φάει» όσο θέλει κι όταν χορτάσει, να καθίσει αυτό στο τραπέζι να γευτεί τα ψίχουλα που άφησε. Οι επτά φορές πρωταθλητές Ευρώπης, έρχονται να αλλάξουν συνολικά τη νοοτροπία.
Η κατάληξη της υπόθεσης Βαλαντσιούνας, εξαρτάται από τις επαφές του ίδιου με τους Νάγκετς για να μείνει ελεύθερος. Και μόνο η συγκεκριμένη φράση, τα λέει όλα. Γιατί δεν είναι καθόλου συνηθισμένο παίκτες που είναι στο ΝΒΑ και έχουν ρόλο, να λένε ας το αφήσω γιατί θέλω να πάω στον Παναθηναϊκό. Όχι στην Ευρώπη, στη συγκεκριμένη ομάδα. Μέσω της οποίας θα γευτεί την επιτυχία και η Euroleague. Καθώς πιθανή ολοκλήρωση μιας τέτοιας μεταγραφής, φέρνει «σεισμό» πολλών ρίχτερ. Και μάλιστα σε μια εποχή που υπάρχει στον ατμόσφαιρα ο φόβος του ΝΒΑ Europe.
Υπάρχει άλλη ομάδα που θα μπορούσε να το κάνει αυτό; Η οποία να έχει το στάτους για να ταράξει τα νερά σε τέτοιο βαθμό; Η Ρεάλ Μαδρίτης, τεράστιος σύλλογος και με τα περισσότερα τρόπαια στην Ευρώπη, βλέπει τα αστέρια της να φεύγουν για το ΝΒΑ το ένα μετά το άλλο. Η ΤΣΣΚΑ Μόσχας (ακολουθεί σε τρόπαια) δεν είχε ποτέ αυτή τη δυναμική του «τριφυλλιού», προσέλκυε αποκλειστικά με το χρήμα κι αυτό αν δεν υπήρχαν ανάλογα λεφτά σε από άλλη πρόταση.
Η Μακάμπι; Η Αρμάνι; Ο Ολυμπιακός; Ποια μεγάλη δύναμη του ευρωπαϊκού μπάσκετ, είχε κάποια στιγμή στην ιστορία της το hype που μόνιμα υπάρχει στον Παναθηναϊκό; Καμία είναι η απάντηση. Περίμενε η Ευρώπη σαν τον διψασμένο στην έρημο, μια… σταγόνα όπως Κέμπα Ουόκερ στην Μονακό ή Πάτρικ Μπέβερλι στην Χάποελ. Με τα γνωστά αποτελέσματα.
Για να δημιουργηθεί η συγκεκριμένη κατάσταση, δεν αρκούσε το έμβλημα και τα χρώματα. Ο Παναθηναϊκός μέχρι τα τέλη της δεκαετίας των 80s δεν θα μπορούσε ούτε να ονειρευτεί το τι θα ακολουθήσει. Κι όμως ήταν η μεγαλύτερη μπασκετική δύναμη -σύμφωνα με τους τίτλους- στην Ελλάδα.
Από την στιγμή που ανέλαβε η οικογένεια Γιαννακόπουλου, άλλαξαν τα πάντα. Ο Παναθηναϊκός άρχισε να γίνεται σημείο αναφοράς. Αυτό το ξεχωριστό στο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Η ομάδα με το κάτι παραπάνω από κάθε τεράστιο σύλλογο της Euroleague.
Το ακατόρθωτο το έκανε κατορθωτό. Το απίθανο, πιθανό. Και δεν μιλάμε για τις υποθέσεις που έκαναν κρότο, όπως ο Ντομινίκ Ουίλκινς. Ή ακόμη και η συμφωνία με τον Ντράζεν Πέτροβιτς που δυστυχώς δεν ολοκληρώθηκε ποτέ γιατί σκοτώθηκε ο «Μότσαρτ» στο τραγικό δυστύχημα του Μονάχου.
Σε ανύποπτες στιγμές, σε εποχές που δεν χαρακτηρίστηκαν από ευρωπαϊκή επιτυχία αγωνιστική, ο Παναθηναϊκός των Γιαννακόπουλων έκανε κάτι το ξεχωριστό. Αποτελώντας σκαλοπάτι για το σύνολο του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Προκειμένου να αναβαθμιστεί και να ανέβει ψηλότερα.
Ο Σάλεϊ ήρθε σε σεζόν που οι «πράσινοι» απέτυχαν παταγωδώς. Ο Σκοτ δεν είχε ευρωπαϊκή επιτυχία, μόνο εντός συνόρων. Ο Ράντζα το ίδιο. Ο Καπόνο, ο Πιτίνο, δεκάδες ονόματα. Δεκάδες περιπτώσεις. Αγωνιστικές και μη. Πάντα με τον ίδιο παρονομαστή: Τους Γιαννακόπουλους να ταράζουν τα νερά του μπάσκετ, μέσω του Παναθηναϊκού και της προσπάθειας για εξέλιξή του.
Για όλα αυτά οι «πράσινοι» είναι η μεγαλύτερη δύναμη στο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Δεν είναι τα 7 αστέρια, τα τόσα εγχώρια τρόπαια, η σταθερότητα στην κορυφή για τόσα χρόνια. Είναι τα υπόλοιπα που γίνονται για να βοηθηθεί η προσπάθεια προς την επιτυχία. Η επίτευξη της οποίας δεν υπογράφεται σε κάποιο συμβόλαιο, αθλητισμός είναι τα πάντα γίνονται.
Ο τρόπος με τον οποίο ο Παύλος με τον Θανάση και πλέον ο Δημήτρης, προσπαθούν να φέρουν την επιτυχία πιο κοντά, είναι πάντα εκτός πλαισίου. Εκτός αυτού που θεωρείται «δυνατό», προσεγγίζοντας πάντα το «αδύνατο». Το ανέφικτο. Το απίστευτο.
Μην πάμε μακριά, μείνετε μόνο στην τελευταία διετία. Πίστευε κανείς πως ο Σλούκας θα βάλει τα «πράσινα»; Ο Χουάντσο, Ισπανός διεθνής με τόσα χρόνια στο ΝΒΑ, θα γυρίσει Ευρώπη όχι για Ρεάλ ή Μπαρτσελόνα και όχι για ομάδα της χώρας του; Ο Ναν που δεν άκουγε για Ευρώπη, περίμενε κάποιος πως όχι απλά θα έρθει στην Ελλάδα για τον Παναθηναϊκό, αλλά θα ανανεώσει το συμβόλαιό του μερικούς μήνες μετά και λιγότερο από ένα χρόνο αργότερα θα υπογράψει χωρίς NBA out νέα τριετή συμφωνία; Έμοιαζε τόσο απλό ο Οσμάν να πει το «ναι» και μάλιστα με χαμηλό για την ποιότητά του και το στάτους του συμβόλαιο;
Σε ποια άλλη ευρωπαϊκή ομάδα θα ζητούσε ένας παίκτης ΝΒΑ επιπέδου Βαλαντσιούνας, να φορέσει τη φανέλα της, μη θέλοντας να ακούσει πως θα γίνει συμπαίκτης του Γιόκιτς σε ομάδα που του δίνει ρόλο για να διεκδικήσει τον τίτλο (Νάγκετς);
Ακόμη και πιο πίσω να πάμε, το στάτους ποιου ευρωπαϊκού κλαμπ σε εποχή εσόδων-εξόδων θα προσέλκυε τον Μάριο Χεζόνια όταν αυτός άφησε τις ΗΠΑ;
Αυτά δεν τα «χτίζουν» οι τίτλοι. Το στάτους το δημιουργούν οι άνθρωποι, οι προσπάθειές τους, ο τρόπος τους. Η «τρέλα», το μεράκι, το πάθος. Αυτά που σε κάνουν να ξεχωρίζεις απ’ τα συνηθισμένα. Κι ας είναι στο υψηλότερο ράφι.
Οι Γιαννακόπουλοι έκαναν τον Παναθηναϊκό τον δυναμίτη που μπορεί να ανατινάξει κάθε βράχο που θα παρουσιαστεί μπροστά του. Αλλάζοντας την ίδια τη ροή της ιστορίας, για το ευρωπαϊκό μπάσκετ. Κόντρα σε όλους και σε όλα. Είτε είναι πρόσωπα, είτε πιθανότητες.
Αυτό είναι το περίφημο «legacy» του Παναθηναϊκού. Με τη διαφορά πως αυτή η κληρονομιά, βρίσκεται σε εξέλιξη. Ταράζοντας όλο και περισσότερο τα λιμνάζοντα νερά του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Το «τριφύλλι» αρέσει δεν αρέσει σε κάποιους, είναι δικαιωματικά παγκόσμιο brand μπασκετικά. Από τις ΗΠΑ, μέχρι την Αυστραλία.
Πηγή: Sdna.gr
