Όπως και την περασμένη περίοδο, η πρώτη ήττα της ΑΕΛ στο πρωτάθλημα ήλθε στην πρώτη αναμέτρηση με ομάδα του Top6.
Στην Αρένα, απέναντι στην ΑΕΚ, η ομάδα του Πάολο Τραμετσάνι έχασε δίκαια και μ’ ένα σκορ (2-0) αρκούντως κολακευτικό, αν αναλογιστεί κάποιος τη διαφορά στην απόδοση και στις ευκαιρίες των δύο ομάδων.
Ο λεμεσιανός σύλλογος μπορεί να επικαλεστεί μια πληθώρα ελαφρυντικών: την ανάγκη της κυπελλούχου να βγάλει αντίδραση στο 0-4 από την Μπραν, τον τραυματισμό του Μακρή, την αποβολή του Σινγκ κ.ά.
Αν ωστόσο επιθυμεί πραγματικά να βελτιωθεί ουσιαστικά και να διεκδικήσει διάκριση αυτή τη σεζόν, η ΑΕΛ οφείλει να κάνει γενναία και σκληρή αυτοκριτική: απέναντι σε αντίπαλο σαφώς πιο καταπονημένο (σ.σ. έπαιξε με αριθμητικό μειονέκτημα για σχεδόν 50 λεπτά σε ευρωπαϊκό παιχνίδι) και ψυχολογικά τσακισμένο, η ίδια περιορίστηκε εξ αρχής σε παθητικό ρόλο και βαθμιαία μετατράπηκε σε σάκο του μποξ.
Η άμυνα πελαγοδρομούσε, η μεσαία γραμμή αδυνατούσε να κρατήσει μπάλα και να ελέγξει τον ρυθμό, η επίθεση ήταν παντελώς αναιμική.
Ο Τραμετσάνι (οφείλει να) αντιλήφθηκε ότι, αν μη τι άλλο, η υπό διαμόρφωση ομάδα του δεν είναι ακόμη σε τέτοιο βαθμό, ώστε να μπορεί να αντιμετωπίζει με τον ίδιο τρόπο ένα εντός έδρας αγώνα απέναντι σε νεοφώτιστη ομάδα και μια εκτός έδρας αναμέτρηση κόντρα στην κυπελλούχο.
Το πρώτο crash-test της σεζόν συνοδεύτηκε από ήττα, αλλά τα αντίπαλα τέρματα ήταν λιγότερα από τα «καμπανάκια» που ήχησαν για τον λεμεσιανό σύλλογο εν όψει της συνέχειας. Από τον ίδιο εξαρτάται, εάν και σε ποιο βαθμό θα τα ακούσει και θα λάβει τα μηνύματά τους.
