Η βίβλος του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Μοτοσικλετών έγραψε σήμερα, στο MotoGP Ιαπωνίας, ότι ο Μαρκ Μάρκεζ ισοφάρισε το ρεκόρ των 9 τίτλων (7 στην κορυφαία κατηγορία) του Βαλεντίνο Ρόσι. Αλλά έκλεισε και την ιστορία μιας από τις πιο συγκλονιστικές επιστροφές που έχουν συμβεί στα χρονικά του παγκόσμιου αθλητισμού – μία πορεία γεμάτη εγχειρήσεις, πόνο, αμφιβολία, ριψοκίνδυνες αποφάσεις και, τελικά, την απόλυτη δικαίωση.
Το ότι ο Μαρκ Μάρκεζ είναι ένας από τους “εξωγήινους” όλων των εποχών των αγώνων μοτοσικλετών ήταν απόλυτα σαφές και αναντίρρητο από την προηγούμενη δεκαετία. Το πιστοποιούσαν οι έξι παγκόσμιοι τίτλοι του στην κορυφαία κατηγορία μέχρι το 2019, μαζί με δύο στις μικρότερες. Όμως, αυτό που ο Ισπανός θρύλος του MotoGP πέτυχε φέτος, ήταν το αίσιο τέλος ενός φανταστικού παραμυθιού, σπάνιου στα χρονικά του μότορσπορ, όπου ο ήρωάς μας μετά από εκείνο το ατύχημα στη Χερέθ το 2020…
POST:
Πέρασε από μια περιπέτεια 1.000 ημερών σε χειρουργεία και θαλάμους αποκατάστασης μετά από πολλαπλούς νέους τραυματισμούς που ακολούθησαν, πήρε τεράστια ρίσκα, αψήφησε τον πόνο και τον φόβο και γύρισε στο τέλος στο θρίαμβο και στο θρόνο του κόσμου. Αν γυρνούσε κανείς τον χρόνο πίσω, μόλις δύο χρόνια πριν, θα έμοιαζε απίστευτο ότι ο Μαρκ Μαρκέζ θα άφηνε τη Honda -με την οποία δοξάστηκε- και μετά από μια σεζόν με μια Ducati από το προηγούμενο έτος της “δορυφορικής” Gresini θα ανερχόταν στην εργοστασιακή Ducati το 2025, θα ανακτούσε την φαινομενική του ταχύτητα και θα κέρδιζε τη νέα φουρνιά των νεαρών ανερχόμενων υπερταλέντων του πλανήτη με τον απόλυτα κυριαρχικό τρόπο που το έκανε.
Δεν είχε περάσει, άλλωστε, πολύ καιρός από τότε που ο Μαρκ ζούσε έναν “εφιάλτη” για κάθε αθλητή, έναν κυκεώνα από σπασμένα κόκαλα, σοβαρές διασείσεις και αλλεπάλληλες χειρουργικές επεμβάσεις που έμοιαζαν να μην έχουν τέλος. Για τρία χρόνια ο εξάκις παγκόσμιος πρωταθλητής του MotoGP δεν είχε κερδίσει αγώνα, κάτι αδιανόητο για τον αναβάτη που κυριάρχησε απόλυτα, κατακτώντας τέσσερα σερί πρωταθλήματα από το 2016 έως το 2019.
«Πριν από δύο χρόνια ήμουν ίσως στο πιο χαμηλό σημείο της καριέρας μου, γιατί το 2020 ξεκίνησε ο εφιάλτης», εξομολογήθηκε ο 32χρονος Ισπανός στο BBC Sport. «Δεν ήξερα ποιο θα ήταν το μέλλον, αλλά είχα να πάρω κάποιες δύσκολες αποφάσεις – ριψοκίνδυνες αποφάσεις». Όλα ξεκίνησαν με το σπάσιμο του χεριού του στην αρχή της σεζόν του 2020. Ακολούθησαν τέσσερις χειρουργικές επεμβάσεις μέσα σε δύο χρόνια. Το 2021, ένα ατύχημα στο motocross του προκάλεσε σοβαρή διάσειση.
Την επόμενη χρονιά, η διπλωπία τον ανάγκασε να χάσει πολλούς αγώνες, το 2022 χτύπησε ξανά άσχημα στον αγώνα της Ινδονησίας, ενώ το 2023 έσπασε τον αστράγαλο, τα πλευρά και τα δάχτυλά του. Οι τραυματισμοί ήταν τόσοι πολλοί που, όπως λέει ο ίδιος: «έσπασα πολλά, πάρα πολλά κόκκαλα προσπαθώντας απλώς να βελτιώσω τις ικανότητές μου».
Το 2023, δήλωνε ότι δεν ήταν έτοιμος να κερδίσει ξανά. Η Honda εξάλλου, η ομάδα με την οποία συνέδεσε το όνομά του για 11 χρόνια, είχε μείνει πίσω σε απόδοση. Η απόγνωση τον οδήγησε σε μια κομβική απόφαση: στο τέλος της σεζόν, άφησε την Honda, τους φίλους του εκεί κι ένα “πολύ καλό συμβόλαιο”, για να μετακινηθεί στη δορυφορική ομάδα της Ducati, την Gresini Racing.
«Στη Honda ήταν οι φίλοι μου, και προσέφεραν έναν πολύ καλό μισθό – είπα όχι σε όλα αυτά, απλώς για να αποδείξω στον εαυτό μου αν ήμουν ικανός να είμαι ξανά γρήγορος», πρόσθεσε ο Μαρκέζ.
Μάλιστα, για να πετύχει αυτόν τον στόχο, ο Ισπανός οδήγησε για την Gresini το 2024 δωρεάν, με μοναδικό κίνητρο να ανακαλύψει αν ήταν ακόμα ανταγωνιστικός. Η απάντηση ήρθε σχεδόν αμέσως. Πάνω σε μια παλαιότερης γενιάς Ducati GP23, ο Μάρκεζ άρχισε να ξαναβρίσκει τον εαυτό του. Κέρδισε τρεις αγώνες, πήρε δύο πολ ποζίσιονς και τερμάτισε τρίτος στο πρωτάθλημα, πίσω από τους Χόρχε Μαρτίν και Πέκο Μπανάια. Ήταν η απόδειξη που χρειαζόταν.
«Ο πρώτος στόχος ήταν να ξαναχτίσω την αυτοπεποίθησή μου”, εξήγησε. “Και το να ξαναχτίσεις την αυτοπεποίθηση σημαίνει βήμα-βήμα να προσπαθείς να βάζεις στόχους που μπορείς να πετύχεις. Δεν μπορείς να φτάσεις αμέσως στη νίκη. Πρώτα απ’ όλα πρέπει να καταλάβεις τη μοτοσικλέτα, μετά να προσπαθήσεις να τερματίσεις στην πρώτη πεντάδα, μετά στο βάθρο και μετά βήμα-βήμα να παλέψεις για μια νίκη».
Για να παραμείνει ανταγωνιστικός, ο Μαρκ αναγκάστηκε να αλλάξει την προσέγγισή του. Κάποτε ήταν αυτός που όριζε τα δεδομένα, το μεγάλο ορόσημο του MotoGP – αλλά τώρα έπρεπε να προσαρμοστεί. «Όταν έφτασα στο MotoGP, μαχόμουν ενάντια σε μεγάλα ονόματα – Χόρχε Λορένθο, Ντάνι Πεντρόζα, Βαλεντίνο Ρόσι. Η κύρια διαφορά από τότε είναι ότι τώρα παλεύω ενάντια στα νεότερα ταλέντα που έρχονται από τη Moto2 και είναι εξαιρετικά ανταγωνιστικά», συμπλήρωσε. «Εγώ εισήγαγα τον αγκώνα και ένα νέο στυλ οδήγησης, και τώρα, όταν έρχονται οι νεότεροι αναβάτες, εισάγουν κάτι άλλο, οπότε πρέπει να προσαρμοστώ».
Η πιο σημαντική αλλαγή, όμως, αφορά στην ασφάλεια και τη διαχείριση του ρίσκου: «Σκέφτομαι περισσότερο την ασφάλεια και προσπαθώ να υπολογίζω περισσότερο τα ρίσκα – σε ένα από τα πιο δυνατά και ταυτόχρονα πιο αδύναμα σημεία της καριέρας μου ήταν δύσκολο να δω τον κίνδυνο. Πριν από δέκα χρόνια, σκεφτόμουν ‘το σώμα μου είναι μόνο για να οδηγώ μια μοτοσικλέτα, δεν με νοιάζει – είμαι σε φόρμα και θα αναρρώσω’, αλλά τώρα καταλαβαίνω ότι η ανάρρωση από ορισμένους τραυματισμούς είναι εξαιρετικά δύσκολη».
Η πρώην του διευθύντρια της Gresini Racing, Νάντια Παντοβάνι, δυσκολεύεται να του βρει αδυναμίες: «Αδύνατα σημεία; Είναι δύσκολο να βρεις αδύνατα σημεία στον Μαρκ γιατί έχει μια επιμονή, ένα πείσμα, μια επιθυμία να πετύχει. Το αδύνατο σημείο του μπορεί να είναι, όπως λέει και ο ίδιος, ο εαυτός του, γιατί έχει τόση δίψα, τόση επιθυμία που μερικές φορές υπερβάλλει, και τότε κάνει πράγματα και οδηγεί πέρα από το όριο», δήλωσε η Ιταλίδα.
Σχολιάζοντας την ανάρρωση και επιστροφή του Μάρκεζ, στο μεταξύ, ο αναβάτης της Pramac Yamaha Τζακ Μίλερ είπε: «Σίγουρα, μπορεί να φαίνεται πιο εύκολο να πετάξεις λευκή πετσέτα, αλλά δεν νομίζω ότι αυτό του πέρασε ποτέ από το μυαλό. Το μόνο που έκανε ήταν να ψάχνει τρόπο να γίνει καλύτερος, να καταφέρει να λειτουργήσει σωστά το χέρι του και, παράλληλα, να βρεθεί στη σωστή μοτοσικλέτα. Και μπόρεσε να βάλει δύο χρόνια σκληρής δουλειάς για να βρει εκείνη τη μοτοσικλέτα, να δημιουργήσει το σωστό πακέτο και να φέρει το σώμα του στο επίπεδο που έπρεπε. Τώρα βλέπουμε τους καρπούς αυτής της προσπάθειας. Είναι εντυπωσιακό, αλλά, αλήθεια, είναι διαφορετικό από αυτό που θα έκανε οποιοσδήποτε από εμάς;..».
Το 2025, η μεταγραφή στην εργοστασιακή ομάδα της Ducati -από την οποία, μάλιστα, προτιμήθηκε έναντι του πρωταθλητή Μαρτίν- ήρθε ως φυσικό επακόλουθο. Και εκεί, ο Μαρκέζ μεταμορφώθηκε. Έχοντας κερδίσει 25 αγώνες (Sprint και GP) μέχρι στιγμής μέσα στη σεζόν, κυριάρχησε απόλυτα, οδηγώντας το πρωτάθλημα με διαφορά σχεδόν 200 βαθμών από τον δεύτερο, τον αδερφό του, Άλεξ. Και σήμερα, με τη μαθηματική σφράγιση του τίτλου, περισσότερες από 2.100 μέρες μετά τον τελευταίο του, ολοκληρώθηκε μια από τις πιο κυριαρχικές σεζόν στην ιστορία του MotoGP, μια απίστευτη επιστροφή που πολλοί χαρακτηρίζουν ως τη σπουδαιότερη στην ιστορία του μηχανοκίνητου αθλητισμού.
«Η πιο δύσκολη πρόκληση της καριέρας μου; Την έχω ήδη πετύχει – είναι η επιστροφή από τους τόσους τραυματισμούς. Αυτή τη στιγμή, είναι η δεύτερη ζωή μου στο MotoGP», λέει ο ίδιος. Είναι πλέον 9 φορές παγκόσμιος πρωταθλητής, μαζί με τον μέγα Βαλεντίνο, τον Μάικ Χέιλγουντ, τον Κάρλο Ουμπιάλι. Και μάλλον τίποτα δεν μοιάζει, πια, όχι μετά από όσα πέρασε και βγήκε ξανά στην κορυφή, με αρκετά μεγάλο εμπόδιο για να ισοφαρίσει το ρεκόρ του Τζάκομο Αγκοστίνι των 8 τίτλων στη μεγάλη κατηγορία. Ή και να το περάσει.
Μέχρι τη στιγμή της αποχώρησης: «Δεν είναι στα χέρια μου. Πάντα λέω ότι η στιγμή να αποσυρθώ δεν έχει σημασία. Φυσικά, οι αριθμοί έχουν μεγάλη σημασία! Αλλά το πιο σημαντικό είναι οι άνθρωποι να με θυμούνται επειδή έδινα τα πάντα στην πίστα. Για παράδειγμα, για τους αριθμούς αυτό το πρωτάθλημα (του 2025) είναι το ίδιο, αλλά για μένα προσωπικά είναι μεγαλύτερη από άλλα», κατέληξε ο Μαρκ Μάρκεζ.
ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ:
